De componist Giuseppe Verdi (1813-1901) was behalve de onbetwiste maestro van de opera ook een toegewijd boer en landeigenaar en, gedurende een korte maar bewogen periode van de Italiaanse geschiedenis-het Risorgimento-ook politicus. Italië is betrekkelijk laat aan zijn nationale eenheid gekomen. In dit gevecht om de eenheidsstaat die Italië weer in de vaart der volkeren moest opstoten, werd de met zijn muziek in heel Europa zoveel prestige verwervende Verdi als de verpersoonlijking van het patriottische eergevoel gezien.
Verdi beschikte over een groot verbaal talent en hij was een enthousiast briefschrijver. In zijn brieven laat hij zich kennen als een gedrevene, die zijn intenties toch steeds wist te onderwerpen aan nauwkeurigheid en discipline. Verbluffende staaltjes hiervan zijn zijn brieven aan diverse librettisten, die gedetailleerde aanwijzingen krijgen omtrent zeer uiteenlopende facetten van de opera.
Door zijn gedrevenheid was Verdi soms een lastig man. Ruzies met uitgevers, recensenten en impresario’s bleven niet uit. Maar hij had er geen enkel probleem mee zichzelf zo nu en dan als een mopperaar te afficheren. Overigens voelde hij er weinig voor zijn leven te boek te stellen. ‘Ik heb er nooit over gedacht mijn memoires te schrijven en ik zal er ook nooit over denken. Dat ontbrak er nog maar aan. Het is al erg genoeg dat de muzikale wereld zoveel zondige jaren mijn noten heeft moeten verdragen. Ik zal de mensen niet ook nog eens tot mijn proza veroordelen.’ Gelukkig is Verdi zijn woord niet trouw gebleven. In de brieven schreef hij zijn autobiografie. Briljant, oprecht en geestig zet hij een leven, bijna een heel tijdperk voor het nageslacht neer.