'De oude Kant uit Königsberg was toch het slimst. In 1764 gaf hij een definitie van de melancholicus. 'Ingevingen, verschijningen, aanvechtingen', schreef hij hem toe, soms liep het zelfs uit op 'grimassen, betekenisvolle dromen, bange voorgevoelens en wonderen. Hij loopt gevaar fantast of zwartkijker te worden'. Nauwkeuriger laten zich W.G. Sebald en zijn boek niet beschrijven', meende Die Zeit bij het verschijnen van Sebalds boek. Melancholische dwaalwegen bevat twee kortere monografische delen over Stendhals tocht met Napoleon over de Alpen en Kaf ka's kuur in de herfst van 1913 aan het Gardameer,' en twee autobiografische delen. Het eerste beschrijft een reis door Italië, het andere de terugkeer van de auteur naar het dorp van zijn jeugd. Hij is melancholicus, op zoek naar, ja, naar wat? Hij hoopt met zijn reis 'over een bijzonder nare periode heen te komen'. Maar dat is niet wat hij bereikt. Hij heeft last van 'sprakeloosheid', 'hallucinaties', 'misselijkheid' en angsten, symptomen die hem verbinden met Kafka en Stendhal. Sebald schrijft niet echt óver zijn melancholie (daarvoor gebeurt er teveel), maar laat ze ons voelen in de blik waarmee hij naar de dingen kijkt. Melancholische dwaalwegen is een poëtisch en afwisselend boek, even avontuurlijk als introspectief. Het combineert een prachtige, haast klassieke stijl met een visie en thematiek die op onovertroffen wijze weergeven watje 'het moderne levensgevoel in Europa' zou kunnen noemen,