Op een klein uitstapje naar Leipzig na heeft Maarten 't Hart tot zijn grote tevredenheid het laatste jaar van de eeuw vredig thuis doorgebracht. Grote gebeurtenissen deden zich - een enkel schaap dat uit de sloot gered moest worden uitgezonderd - voornamelijk in zijn dromen voor. Overdag laat 't Hart zijn hondje Roef uit; het wereldgebeuren, de oorlog in Kosovo, de aardbeving in Turkije dringen nauwelijks tot hem door. Heel af en toe onderhoudt hij contacten met collega's die in de buurt wonen, zoals F. B. Hotz en Maarten Biesheuvel. Ondertussen werkt hij vooral in de tweede helft van het jaar onafgebroken aan een boek over Bach, zodat voor hem niet 2000 maar 1999 een echt Bach-jaar is geworden.

Ondanks het feit dat er weinig bijzonders gebeurt wordt 't Hart het hele jaar door geconfronteerd met allerlei vormen van waanzin, ja zelfs met een vorm van gekte in zijn eigen psyche. Het verschijnsel waanzin groeit daardoor uit tot een hoofdthema in zijn dagboek. Daarnaast benut hij deze aantekeningen om herinneringen op te ha- len aan de winter waarin hij televisiepresentator was, aan zijn ver- geefse pogingen om een rijbewijs te halen, aan zijn jongensverlan- gens om een meisje te zijn, aan zijn eertijds hartstochtelijke belang- stelling voor de filosofie, aan zijn passie voor lezen, aan de platenclub waarvan hij al dertig jaar lid is, aan poeders en pillen, en aan zijn middelbareschooltijd. Zo werd Een deerne in lokkend postuur niet alleen een dagboek maar ook een boek der herinneringen. Het is, na Het roer kan nog zesmaal om, het tweede Privé-domeindeel van Maarten 't Hart.