Keizer Frederik II (1194-1250) was op afstand de grootste en meest tot de verbeelding sprekende vorst van zijn tijd. In zijn persoon vonden de machtige geslachten van de Van Hohenstaufens (in Duitsland) en de d'Hautevilles (in Zuid-Italië) hun bekroning. In zijn genen zat het beste van zijn beide grootvaders, Frederik Barbarossa en Rogier II. Frederik was koning van Sicilië en Zuid-Italië, korte tijd koning van Jeruzalem en van 1220 tot aan zijn dood keizer van het Heilige Roomse Rijk. Ondanks voortdurend verzet van de Paus, werkte hij aan de verwezenlijking van zijn ideaal, een imperium waarin vrede en gerechtigheid heersten en waar even goed plaats was voor christenen als voor niet-christenen. Hij bevorderde (en beoefende ook zelf) de wetenschap, stichtte de befaamde universiteit van Napels en bouwde in de heuvels van Apulië het mooiste van al zijn kastelen, het grandioze Castel del Monte. Zijn hof ontwikkelde zich als een briljante legende. Hij verzamelde er de grootste geleerden en kunstenaars van zijn tijd, de mooiste vrouwen en de meest verbazingwekkende wilde dieren. Ook schreef hij zijn fameuze verhandeling De arte venandi cum avibus over de kunst van het jagen met vogels. De keerzijde van de medaille was dat hij zich gedwongen zag zijn opstandige zoon Hendrik levenslang op te sluiten. En dat hij de Kerk, voorheen een bron van gezag en evenwicht, in staat van ontreddering bracht. Aan het eind van zijn dagen verloor zijn heerschappij een deel van haar glans. Maar in de geschiedenis zou het beeld blijven hangen van de Stupor Mundi, de Man die de wereld versteld deed staan.