.Het is op Walcheren een vertrouwd, maar tegelijk ook vreemd woord: schuitvlot. Het komt vandaag voor op straatnaambordjes in stad en dorp, maar het ontbreekt in vrijwel alle woordenboeken, zelfs in het Woordenboek der Zeeuwse dialecten. Een schuitvlot was noch vlot noch schuit. Het was de aanlegplaats of -steiger van schuiten. Dat waren allesbehalve imposante vaartuigen, maar smalle, platboomde schuitjes die tot ver in de negentiende eeuw de verbinding onderhielden tussen de dorpen en steden op Walcheren. Ook van de andere Zeeuwse eilanden is zoiets bekend.
Geen haast
Vanuit vrijwel elk Walchers dorp kon men zo op gezette tijden de boot nemen naar een van de steden. Er kon geen haast bij zijn. Voor het traject Domburg-Middelburg bijvoorbeeld stond al gauw vier uur. Vandaar een uitdrukking als “De reize gaet zô vlugge, as meet d’n schuteboer.” Wel zat er een georganiseerd systeem achter, met bijvoorbeeld in Veere en in Domburg een gilde van schuitlieden (in Domburg twintig man), en met een ordonnantie waarin alles werd geregeld. Zoals de tijdstippen van afvaart en de tarieven. De tarieven hielden onder andere in dat voor de enkele reis van een lam evenveel moest worden neergeteld als voor een predikant: een dubbeltje! Een stadse predikant mocht zich wellicht te min voelen, alternatieven stonden hem niet ter beschikking: “As de pad te slecht was om mé paerd en waegen nè ’t durp te komme en d’r mog ’n domenie uut de stad preken, dan wie:r ’n deu de schuteboer afg’aele.”