Na een mislukte zelfmoordpoging kijkt de vrouw openhartig terug op haar leven.
Ogenschijnlijk voor het geluk geboren.
Een vrouw die het leven met enthousiasme en humor tegemoet trad, maar naarmate de tijd verstreek, leek het wel of alles zich tegen haar keerde.
Zwijgend probeerde zij zich aan te passen aan de omstandigheden, doch innerlijk begreep zij het niet. Haar geest bleef zich verzetten en dat kostte tomeloos veel energie. Het putte haar uit.
Waarom bleef zij zwijgen? Was het uit angst om het restant van wat haar zo dierbaar was ook nog te verliezen? Of was het uit schaamte, omdat het haar niet was gelukt om begrip te vinden voor haar gedachten en gevoelens, in een wereld die daar vaak zo anders en afwijzend tegenover stond?
Een wereld van ontrouw, van schoonouders met een sektarische, antroposofische benadering die haar man hebben verafgood, van een alternatieve genezer die haar dochter bevestigde in haar ideeën over kindermisbruik die niet waar konden zijn en van de talloze keren dat ze te horen kreeg dat ze van anderen iets niet hoefde te doen, maar dat blijkbaar zèlf wilde...
Al haar energie vloeide weg, maar in haar hoofd bleef het stormen. Daarvoor zocht ze uiteindelijk rust. de eeuwige rust.
Dit autobiografische boek, gebaseerd op het geheugen en archief van de vrouw, beschrijft een gecompliceerd leven. Zij heeft geen idealen meer, maar de angst en de schaamte is zij voorbij. Zij zwijgt niet langer.