"Het is misschien een al te hard en meedogenloos bock geworden, hier- voor wil ik de lezer waarschuwen. Mocht de lektuur ervan u afschrik- ken, sla dan het boek dicht en denk er niet meer over na. Uiteindelijk heeft iedereen onder ons zijn eigen leven, en om het leven van de Heer Dacgeman gaat u misschien gruwen. Zo zegt het voorwoord dat Boon meegaf aan deze aan Willem Els- schot opgedragen nieuwe roman. Het is een hard, bijtend verhaal van rampspoed, van teleurstelling en des- illusie in het leven en de liefde. Boon haalt in deze 'memoires' weer eens duchtig de hekel over de nostalgic van die goeie ouwe tijd. Want zelfs het leven van een welgestelde ging toen van de wieg tot het graf door cen onafzienbaar dal van kommer en ellende. De Heer Daegeman kan zich dan ook niet onttrekken aan de

dwang neer te schrijven hoe het al-

lemaal zo gekomen is. Zijn vader behoort tot de laagste en armste landadel. Vergeten, wegge- vaagd vegeteert hij maar wat in een krot dat Kasteeltje wordt genoemd. De moeder is een hebzuchtige teef in een tot de draad versleten en gelapt kleed, een treiter, een judas, cen ophits- ster. De jeugd van de jongen is dan ook een kwelling die de cenvoud en armoe van de boerenkinderen in angst en verdriet overtreft. Het neemt nauwelijks een minder onge- lukkige wending als hij in een half opgedrongen huwelijk met de var- kensdochter Irina geraakt. Zijn kind wordt het slachtoffer van haar haat. En hier doorheen weeft Boon het spannende verhaal over de schat die de jonge Heer Daegeman ontdekt en wat hij er weer door verliest, en over zijn activiteiten tijdens de wereld- oorlog als de Duitsers een afschuwe- lijke visite afleggen op het Kasteeltje.

*Wortelend in Vlaanderen en het heel eigen leven en verleden komt Boon soms tot het peil dat wereld- literatuur oplevert. - Hans Warren in de Provinciale Zeeuwse Courant.