In een cultuur die geconfronteerd wordt met de consequenties van het cultuurrelativisme in de vorm van ‘alternatieve feiten’, met manipulaties van waarheidsvinding en met hypocrisie, neemt de relevantie van de idee van waarheid als horizon geleidelijk weer toe. Dit geldt ook op het gebied van religie. Bij deze nieuwe, niet-fundamentalistische aandacht voor waarheidsvragen sluit ook de bundel Rechtvaardige oorlog – Rechtvaardige vrede aan. Ze laat zien hoe, evenals de vredesencycliek Pacem in Terris uit 1963, ook vandaag in christelijke kerken over waarheid als element van een vredesordening gereflecteerd wordt.

Het gaat in deze bundel om het zoeken naar geloofswaarheid in de context van kerkelijk vredeswerk. Die vragen zijn aan de orde, alleen al omdat gelovigen een houding moeten aannemen tegenover claims van strijdende partijen dat ze religieuze motieven voor een oorlog hebben, of juist voor het verzet ertegen. In dit boek wordt een beeld geschetst van hedendaagse christelijke vredestheologie als work in progress. De oecumenische dimensie heeft niet als doel de diversiteit te schetsen, maar juist te laten zien dat en hoe de feitelijk inzet van al deze denominaties wordt gevormd door de verbinding tussen geloofswaarheid en vredespraktijk.

Deze bundel is het derde deel van een tweetalige reeks RELIGIE EN VEILIGHEID. De reeks hanteert een overkoepelende vraagstelling: (1) wat is de levensbeschouwelijke betekenis van oorlog en vrede, en (2) hoe is de relatie tussen ontwikkelingen in de politiek-morele context, in de culturele context en in de religieuze context te duiden met het oog op de ontwikkelingen in de begeleiding van mensen, in het bijzonder in de geestelijke verzorging? De overkoepelende optiek van de reeks is de relevantie van een aantal ontwikkelingen op deelterreinen van de geestelijke verzorging.