Nooit waren oudere mensen zo jong. En nooit waren er zo veel mensen oud als vandaag.

Nederlandse dichters werden trouwens altijd al heel oud: Cats, Vondel, Huygens. Zeker de laatste schreef als bejaarde allerminst bedaagde gedichten: ‘Gaat alle mens veroudren / Op één naar?’ Zeuren niet toegestaan! Voor mompelaars en mopperaars is geen plaats in de poëzie, al helemaal niet in de ouderdomspoëzie. De honderd mooiste, ontroerendste en grappigste gedichten over ouder worden: gedichten van Leo Vroman, Ida Gerhardt, Judith Herzberg én de jongste dichters over misschien het opwindendste deel van het menselijk bestaan. Niet voor niets zijn de liefste ouders vaak grootouders. ‘Die ouderdom is nie noodwendig saai,’ weet Elisabeth Eybers. Ze ontdekt aan haar lichaam ‘uithoekies waarvan mens nooit vroeër kon raai’. De dichters weten: wij gaan, wij gaan _ maar met de minste spoed. Ze willen nog heel lang blijven zwerven. Avontuur tot het laatste uur.
Mario Molegraaf stelde eerder, met Hans Warren, de succesvolle bloemlezingen Ik heb alleen woorden (over afscheid en rouw) en Geluk, dat kan wel jaren duren (over het huwelijk) samen. Met Patrick Castelijns publiceerde hij een zeer goed ontvangen vertaling van de herontdekte achttiende-eeuwse roman De bohemiens van markies de Pelleport. Zijn recentste uitgave is de bloemlezing Ik wou wel weer een beetje ziek zijn. Honderd gedichten waar je beter van wordt.