'De Kinderen van het Licht' is het eerste deel van de vierdelige romancyclus 'Het Koninkrijk van de Vrede'




De rivier de Delaware lag glinsterend in het licht van de opkomende zon, in de eindeloze uitgestrektheid van het oerbos. Het was een heldere ochtend, maar zoals meestal om deze tijd van de dag werd de glinstering van het water in een van de bochten door mist aan het oog onttrokken, vierentwintig kilometer beneden de stad Philadelphia. De mist werd daar veroorzaakt door een ring van warme bronnen in de rivierbedding, om een eiland heen dat ‘Eden’ werd genoemd. De naam was toepasselijk; de warme bronnen gaven het eiland een veel milder klimaat dan het omringende landschap; zelfs 's winters was het er één uitbundige, bijna subtropisch weelderige plantengroei. De Indianen, naar wie de rivier door de eerste blanke kolonisten genoemd was, hadden een bijgelovig ontzag gekoesterd voor het door nevel omhulde kleine oerwoud midden in de rivier, vooral voor een kolossale, grillig gevormde rots halverwege tussen het eiland en de kust van Pennsylvanië. De rots werd in het eerste verdrag tussen William Penn en de Unami-stam van de Delawares tot Indiaans heiligdom verklaard dat voor altijd ongeschonden zou blijven. Maar dat was tweeënzeventig jaar geleden; de Delawares hadden zich sindsdien allang onder de steeds toenemende druk van de blanke kolonisatie naar het noorden teruggetrokken. Al wat er nu nog van de rots als godsdienstige heugenis restte was de naam op de kaarten van de rivier: ‘Altaar Rots’.
Voor de gezagvoerders van de koopvaardijschepen die de rivier geregeld van en naar Philadelphia bevoeren, was Altaar Rots allesbehalve een heiligdom. De eeuwige ochtend- en avondmist in de nauwe vaargeul langs het eiland maakte de rots het voornaamste gevaar voor de scheepvaart tussen Kaap May en de stad; het ‘Altaar-gat’ was in het verleden het toneel van vele schipbreuken en aanvaringen geweest. De ergste tragedie had zich voorgedaan toen in 1703 de veerboot naar het eiland door de barkentijn Margaret Fell overvaren werd. Bij die ramp waren de jeugdige Mozes en Melanie Baker omgekomen, wier zoontje Bonifacius, twee jaar oud, achterbleef onder de hoede van zijn grootmoeder van vaderskant, Ann Baker-Traylor. Gedurende de tien volgende jaren bleven de oude dame en het kind de enige blanke bewoners van het eiland waar ze met een bediendenstaf van zeventien slaven het grote huis bewoonden dat kort voor de ramp was voltooid. Toen werd er een huisonderwijzer van het vasteland naar het eiland gehaald, en uiteindelijk een bruid voor de jonge Bonifacius: Beula Best, kleindochter van William Best de scheepsbouwer. Er kwamen snel achter elkaar drie kinderen; zij waren het die met hun hoge schrille stemmen