Heinrich Böll schrijft al enkele jaren geen romans meer. Hij houdt zich voornamelijk bezig met zijn bijdrage aan een nieuwe Duitse bijbelvertaling. Verder keert hij zich in artikelen, toespraken en verklaringen fel tegen het vele dat hem in het huidige Duitsland en vooral in de kerk dwarszit. Dat is voor hem ook aanleiding geworden tot het schrijven van een toneelstuk, waarover bij de eerste opvoeringen in Duitsland veel te doen is geweest. Het zal ook hier stof leveren voor langdurige en diepgaande bezinning en discussie.
Voor de schrijver Böll illustreert het stuk een levensgroot dilemma: het al dan niet continueren van zijn lidmaatschap van de kerk. Het heeft er de schijn van dat hij gekozen heeft tegen verdere aanhankelijkheid van een instituut, dat, in zijn ogen, zich te zeer heeft laten verstikken in wereldlijke belangen en te zeer in een zichzelf zoekend instituut omwille van het instituut ontaard om nog ruimte te kunnen bieden aan consequente christenen. Echte integriteit, onschuld en solidariteit krijgen er niet de kansen om ten algemenen nutte tot bloei te komen. Wie deze aanhangt is wel gedwongen om van het instituut kerk afscheid te nemen.
Zelf noemt Böll het stuk een 'intellectuele thriller' en in zoverre schiet hij daarmee in de roos, dat het iedere toeschouwer tenslotte vrij staat de vraag naar 'wie het gedaan heeft' zelfstandig interpreterend te beantwoorden. Intussen laat zijn eigen suggestie nauwelijks ruimte voor een andere interpretatie dan dat het instituut Kerk was dat de jonge priester Christ (pas twee jaar in de zielzorg) als het ware dwong die fatale dosis slaappillen in te nemen.  - Michel van der Plas