Afscheid nemen luidt een nieuwe periode in. Hoe boeiend en bloeiend die ook kan worden, op het moment zelf telt het afscheid het zwaarst. Dit was op de morgen van de dertigste april 1980 duidelijk aan koningin Juliana te merken. Om tien uur zette zij met moeite haar handtekening onder de akte van abdicatie.
Met moeite, omdat uit de nog nieuwe pen niet de forse ,J" wilde komen, die zij in gedachten had. De akte verschoof, de handtas zat in de weg. Het was alsof in de Mozeszaal van het paleis op de Dam de dingen weerstreefden om het de Koningin nog moeilijker te maken dan zij het al had.
Al deze uiterlijkheden gaven ongetwijfeld iets weer van haar innerlijke strijd. Geen tweestrijd, want welke oprechte moeder wenst niet het allerbeste voor haar dochter en welk weldenkend mens zal niet tot de erkenning komen dat boven de zeventig de jaren gaan tellen? Zeker in een leven waar voor persoonlijke zaken nauwelijks of geen tijd was?
Geen tweestrijd, wél strijd. Om na tweeëndertig jaren zaken los te laten. Niemand geeft graag prijs. Als die prijs toch wordt gegeven kan er naar waarde worden geschat. Wat hadden die tweeëndertig jaren bewerkstelligd? Wat liet de Moeder aan de Dochter na?
Als bezorgde moeder zal de Koningin zich ook hebben afgevraagd: wat doe ik mijn dochter aan? Zij leeft nu gelukkig met haar man en kinderen in de beslotenheid van Drakensteyn. Wat blijft er van het gezinsleven over? Eén halve middag per week? Maar dan beseft zij de taak die het voorgeslacht haar op de schouders heeft gelegd: het dienen van de Nederlandse zaak, een erezaak. Koningin Beatrix wil en zal die taak overnemen en voortzetten. De laatste minuten van haar koningschap besteedde Juliana aan deze boodschap:
,Ik heet U allen welkom, zeer geachte aanwezigen, lieve familie en bovenal onze dochter Beatrix.
Ik treed af, en zij treedt aan. Zij neemt mijn taak, het Koningschap,
over, een taak, die ik noem: mooi, en zwaar. Zij is daartoe bereid, zij is daartoe ook uitnemend voorbereid.'