Onze representatieve democratie raakt steeds meer in het slop. Steeds minder mensen gaan stemmen, kiezers worden grilliger in hun keuze, het ledenaantal van politieke partijen loopt dramatisch terug. Daarbij wordt de efficiëntie van de democratie minder: daadkrachtig besturen wordt problematisch en politici stemmen hun beleid steeds vaker af op de volgende verkiezingen. Het leidt allemaal tot wat David Van Reybrouck in een dwingend betoog het democratisch vermoeidheidssyndroom noemt.

"Van Reybrouck legt de vinger op de eenzijdigheid van onze diplomademocratie. In schitterende zinnen zet hij aan tot denken over de vele experimenten om defaitisme en impasses te doorbreken. Met zijn meeslepende pleidooi voor loting slaagt hij erin de slijtage van de democratie bloot te leggen."

NRC:
Maar hoe komen we daarvan af? Pappen en nathouden – dat is wat er nu voornamelijk gebeurt. Maar Van Reybrouck vreest dat marginale oplossingen niet meer voldoende zijn, dat het oprispingen zijn van een systeem dat steeds meer vastloopt. Zijn voorkeur gaat uit naar een oud democratisch principe dat vooral in het klassieke Athene werd gehanteerd: de loting. Tot aan de Franse Revolutie is dat democratische middel vaak aangewend, niet alleen in Athene, maar ook in bloeiende republieken als die van Venetië en Florence tijdens de renaissance. David Van Reybrouck zet in een glashelder betoog uiteen dat loting een effectieve mogelijkheid is om onze machteloos geworden democratie weer pit en vaart te geven en de burgers opnieuw te betrekken bij wat hen allen aangaat. ‘Er is iets vreemds aan de hand met de democratie: iedereen lijkt ernaar te verlangen, maar niemand gelooft er nog in.