De Dornier Do 17 'Flying Pencil', zo genoemd vanwege zijn slanke romp, was zowel ontworpen als militair als civiel vliegtuig en was een van de drie tweemotorige middelgrote bommenwerpers die aan het begin van de Tweede Wereldoorlog in dienst waren bij de Luftwaffe. Zijn dienst bij de Legion Condor tijdens de Spaanse Burgeroorlog, voornamelijk in de verkenningsrol, maakte zoveel indruk op de Luftwaffe dat het vliegtuig hoge prioriteit kreeg als zowel bommenwerper als verkenningsvliegtuig. De Do 17 was geliefd bij zijn bemanningen. Het deed dienst boven Polen, Frankrijk en de Lage Landen, Groot-Brittannië, de Balkan, Griekenland en de Sovjet-Unie, vaak zonder escorte en tegen toenemende en verbeterde tegenstand van jagers in. Ondanks een relatief lichte bommenlading en een beperkt bereik bezat de ultieme versie, de Do 17Z, een goede manoeuvreerbaarheid en tijdens de campagne van de Luftwaffe tegen Engeland in 1940 had hij de voorkeur voor aanvallen op lage hoogte op Britse vliegvelden en installaties, hoewel het gebrek aan bescherming maakte het kwetsbaar. Hoewel de productie in oktober 1940 stopte, kon de gestroomlijnde Do 17 tot het einde van de oorlog worden gevonden op de kracht van Luftwaffe-eenheden die dienst deden als zweefvliegtuig, nachtverkenningsplatform, onderzoeksvliegtuig en trainer. In dit boek vertelt Luftwaffe-historicus, Chris Goss, over de operationele geschiedenis van de Do 17, misschien wel de minst begrepen en vaak vergeten van de middelgrote bommenwerpers van de Luftwaffe