Een journalist benadert de kunsthistorica Herma Warner met de vraag of zij hem informatie kan verschaffen over een zekere Mila Wychinska. Hij is die naam tegengekomen in een dossier over mensen rechtenactivisme in Zuidoost-Azië.
Het verzoek dwingt Herma, die teruggetrokken in Overijssel woont, zich te verdiepen in het verleden dat zij dacht voorgoed achter zich te hebben gelaten. In een foto van Mila Wychinska herkent zij echter onmiddellijk haar jeugdvriendin Dee Mijers.
In een met koper beslagen antieke Indische kist van ebbenhout bevinden zich de foto's en documenten die haar geheugen zouden kunnen opfrissen. Maar zij kan de kist niet openen omdat ze al jaren de sleutel kwijt is: een bijzondere sleutel, met in het loog een ornament van oud-Arabisch schrift.
Zij probeert de feiten omtrent het leven van Dee Mijers alias Mila Wychinska te reconstrueren, en wordt overspoeld door een golf van herinneringen aan haar jeugd in Nederlands-Indië en de jaren daarna. Ingeslapen en verdrongen emoties komen weer aan de oppervlakte. Zij wordt zich opnieuw (en nu met consequenties voor haar zelfinzicht) bewust van de duistere kanten van haar vriendschap met Dee, haar bijna mystieke band met Non, Dees tante, haar fascinatie voor de oude Indo-Europese familie van landeigenaren waartoe Non en Dee behoorden, en bovenal van haar verhouding tot Taco Tadema, met wij zij sinds hun middelbare-schooltijd in Batavia een paar heeft gevormd.
Er blijft veel raadselachtig. Welke, door haar nooit vermoede of ten volle begrepen, omstandigheden hebben haar huwelijksleven met Taco zo diepgaand beïnvloed en beschadigd? Wat er met Dee is gebeurd, nadat zij elkaar uit het oog hadden verloren, weet zij voor een deel uit mededelingen van Non, maar die geven niet op alles antwoord. Ook over de plotselinge verdwijning van Non, die Indonesisch staatsburger geworden is, en als mohammedaanse bekeerlinge een pelgrimsreis naar Mekka heeft gemaakt, tast zij in het duister.