Van mijn vroege jeugd herinner ik mij - wat de mensen om mij heen betreft - vooral beklemming en afstandelijkheid.

Gelukkig was ik wanneer ik, alléén, naar buiten kon gaan, maar
dat kon pas toen ik al wat ouder was. Buiten was gras, waren
er ieder voorjaar en iedere zomer bloemen, sloten waar ik overheen kon springen, zelfs met een polsstok. Buiten was vrijheid, ruimte, vogels en zon… Eigenlijk begon het al bij de buitendeur,
aan de achterkant van het huis waar onder de nok zwaluwnesten
waren. Daar begon vrijheid en een - zij het eenzaam - geluk.

Ik groeide op in een tijd - of zal ik zeggen een gezin - waarin men meende dat kinderen geen gevoel hadden.

Dat het tegendeel waar was bleek mij tijdens een vakantie, jaren later, naar een stadje in de Tatra, een schildervakantie, waarin ik nieuwe mensen ontmoette en bezocht werd door dromen die diepe, lang verdrongen gevoelens aan het licht brachten.

Dit verhaal begint met een reisverslag: in de diepte. Lang­zamerhand komen alle elementen aan het licht en worden
ze begrepen. Uiteindelijk gaat het over het aanvaarden van een
erfenis die alles behelst: de wonderlijke gegevens van mijn jeugd en verdere leven, inclusief de schaduwen en de bijzondere
momenten van licht.

Als ondertitel koos ik een natuurlijke vertelling omdat ik mij bij het beschrijven van mijn zoektocht heb laten leiden door wat mij als kind al gelukkig maakte: de natuurlijke, schone omgeving waarin het huis stond waarin ik geboren werd.