Levenstekens
Brieven uit Westerbork
Hilde Verdoner

Het doorgangskamp Westerbork was het laatste wat talloze Nederlandse Joden van Nederland zouden zien. Tussen juni 1942 en september 1944 voerden de treinen meer dan honderdduizend Joden vanuit Westerbork naar vernietigingskampen als Auschwitz en Sobibor. Een van hen was Hilde Verdoner.
Voordat Hilde op 8 februari 1944 op transport werd gesteld naar Auschwitz, smokkelde ze een groot aantal brieven het kamp uit, bestemd voor haar familie en vrienden. Deze aangrijpende levenstekens geven een vaak verrassend beeld van het kamp Westerbork. Hoewel de aanwezigheid van de naziterreur op alle bladzijden voelbaar is, werd het leven er ook gekenmerkt door een onverwachte alledaagsheid. Kamp Westerbork had een ziekenhuis, een school en zelfs een winkel. Tegelijk was er elke dinsdag weer de dreiging van het transport naar de kampen in het oosten.
De brieven van Hilde Verdoner-Sluizer, moeder van drie kinderen en echtgenote van een fietsenfabrikant, vormen een zeer persoonlijk verslag van de wonderlijke microsamenleving in Westerbork. Subtiel verhuld voor ongewenste meelezers schreef ze over de zorgen, de hoop en de angst die ze had om haar man en haar ondergedoken kinderen.
Die kinderen overleefden de oorlog wel. Dit boek bevat ook een lange brief van Hildes zoon Otto aan zijn onderduikmoeder, vele jaren na de bevrijding geschreven. Daarin brengt hij onder woorden hoe zijn persoonlijke ontwikkeling beïnvloed is door zijn dramatische jeugdjaren.


Over de auteur(s):
Het boek wordt bezorgd door de Eline Hopperus Buma en is ingeleid en vertaald door Coen Hilbrink, auteur van een groot aantal boeken over de Tweede Wereldoorlog.