New York, 1903. Op Ellis Island gaan twee kinderen uit een gehucht in Zuid-Italië van boord:
Diamante van twaalf en Vita, pas negen jaar oud. Hij is zwijgzaam, trots en onverschrokken; zij impulsief, jaloers en begiftigd met het mysterieuze vermogen om voorwerpen te verplaatsen.

In een chaotisch pension in de Italiaanse wijk downtown maken de kinderen kennis met de dood en het alfabet, verleidingen, seks, verraad en trouw. Ze groeien er op tot volwassenen, vinden elkaar en verliezen elkaar uit het oog. Ze blijven hopen op een gouden toekomst die in het land van de onbegrensde mogelijkheden immers voor iedereen is weggelegd. Maar hun kinderdromen zullen niet uitkomen, niet in New York, niet voor hen samen.

De roman Vita is picaresk en fantasievol, maar is méér dan dat. De twee kinderen hebben echt bestaan, evenals het pension en de vele personages die deze fascinerende geschiedenis bevolken. Om hen op papier te kunnen zetten, heeft de schrijfster de draden van de familieherinneringen weer aan elkaar geknoopt. Op basis van de verhalen van haar vader en een oom is ze op zoek gegaan naar documenten en aanknopingspunten in kranten uit die tijd, in persoonlijke correspondenties, politiearchieven en de
passagierslijsten van de stoomboten die de emigranten naar New York brachten.

Vita is nu eens grappig, dan weer bitter, komisch en treurig, teder en wreed tegelijk.