Beste lezers,
Vanaf het moment dat ik een potlood kon vasthouden heb ik
getekend. Ik tekende wat ik zag en wat ik voelde en omdat ik opgroeide in
een chaotisch kunstenaarsgezin waar orde, regelmaat en veiligheid ver te zoeken waren, werd tekenen voor mij veel meer dan een plezierige bezig
heid. Het gaf me de mogelijkheid een eigen wereld te creëren.
Een wereld die overzichtelijk en veilig was en waarin úk, in tegenstelling tot de wereld om me heen, zelf bepaalde wat er gebeurde. Tekenen werd mijn manier van overleven en dat is het altijd gebleven. Buiten mijn eigen veilige fardastewereld was ik een eenzaam en angstig kind. Daarom tekende ik zo vaak als ik kon. Er was maar één levend wezen dat me in beide werelden gezelschap hield en dat was mijn kat. Katten kunnen dat.
Ze bewegen zich net zo gemakkelijk voort in de magische spirituele
wereld als in de nuchtere werkelijkheid. Het is, denk ik, niet voor niets dat katten in oude culturen als goden werden aanbeden.
Het was vanzelfsprekend dat tekenen mijn beroep zow worden én
dat ik altijd katten om me heen zou hebben. De eerste jaren na mijn opleiding aan de Rietveld Academie nau ik alle opdrachten aan die ik kon krijgen. Ik tekende voor kinderbladen, maakte boekomslagen
en werkte voor diverse week - en maandbladen. Welke opdracht ik ook uitvoerde altijd trachtte ik een kat in mijn tekeningen
te verwerken.
Toen ik tien jaar geleden een werkbespreking had wet Rob van Vuure, de toerumalige hoofdredacteur van het weekblad Margriet, vertelde ik
hem dat ik zo graag een eigen hoekje in het blad zou willen krijgen
om in woord en beeld over mijn katten te vertellen. Hij keek me Lang
en nadenkend aam en zei toen “Goed. Maak maar tien afleveringen. Dan zien we daarna wel verder”. Zonder dat hij het wist vervulde hij mijn droomurens! Ik kreeg mijn eigen kattencolummn waarvan zou blijken dat die veel meer voor we zou gaam betekenen dan slechts het tekenen en schrijven over mijn favoriete dieren. In het begin waren mijn tekstjes kort en de tekeningen klein, maar in de loop der jaren urerd ik steeds vrijer en werden mijn verhalen persoonlijker. Toen kwamen mijn twee werelden eindelijk samen!