Aan de Mappi-rivier, in het binnenland van Zuid-Nicuw-Guinca, woont een stam, die pas in 1936 voor het eerst met de westerse beschaving in aanraking kwam. Deze mensen, die zich de Jaqai noemen, waren tot voor kort beruchte koppensnellers. Thans heei'st er orde en rust in deze streek. De bevolking woont in goed aangelegde dorpen en is er reeds aan gewend niet meer zelf hun „zaken” te berechten. In de hoofdplaats Képi bevindt zich een internaat voor jongens en meisjes, er is een landbouw-ccntrum, waar elk jaar twintig gezinnen worden vertrouwd gemaakt met de cacao-cultuur. Op basis van een wel- vaartsplan wordt er systematisch gewerkt aan een ontwikkeling op landbouwkundig terrein.
Dit is het gevolg van een geslaagde poging, waarover het bock van de etnoloog Dr. J. Boelaars, die zes jaar in Nederlands Nicuw- Guinca doorbracht, handelt. Deze poging wordt ook wel het „Mappi-cxpcrimcnt” genoemd. Dr. Boelaars wil hiermee het bewijs leveren dat een volk tot ontwikkeling kan worden gebracht, wanneer Burgerlijk Bestuur en Missie of Zending eendrachtig samenwerken volgens een opzet, waarbij de bevolking zelf wordt ingeschakeld in het proces van haar eigen vooruitgang, en wanneer ervoor wordt zorg gedragen dat de menselijke waarden van de bestaande cultuur zoveel mogclijk behouden blijven.
Wij zijn over het algemeen geneigd de toestanden op Nieuw-Guinea min of meer gelijk te stellen met die in het voormalige Nederlands Indië. Wij hebben er nauwelijks enig idee van, hoe primitief de bevolking van Nieuw-Guinea nog leeft en welke problemen er zich voordoen, wanneer men dit eiland en de bevolking ervan „snel tot ontwikkeling wil brengen”. Men denkt te gemakkelijk dat door een goede gezondheidszorg, goed ondeiwijs en een goede economische planning te bereiken

zou zijn, dat deze volkjes spoedig iels zouden kunnen gaan betekenen. Alen beseft echter niet dat „verzamelaars” (mensen die van dag tot dag leven van hetgeen ze in moeras of bos vinden) en „jagers, koppensnellers en menseneters” ook met de beste hulpmiddelen van de moderne techniek niet in korte tijd om te vormen zijn tot mensen, die op basis van een nieuwe levensbeschouwing en een nieuw sociaal-economisch levenspatroon voor zichzelf kunnen zorgen en ook iets bijdragen aan de wereldeconomie.
De gegevens voor dit interessante boek werden verkregen tijdens een onderzoek dat de auteur in de jaren 1951-1957 verrichtte in het zuiden van Nederlands-Nicuw-Guinca. Het werk werd verdeeld in twee delen. In het eerste deel wordt een beschrijving gegeven van de levenswijze van het volk in het moeras en het bos. Daarna wordt de levenscyclus besproken, waarvoor de gegevens grotendeels geput zijn uit gesprekken met Papoea’s. Daarna volgt een beschrijving van de oude cultuur, welke wordt besloten met een overzicht van de grondstructuren en de levensbeschouwing waarop het leven van de Jaqai berust. In het tweede deel worden die problemen behandeld uit de geschiedenis van de ontwikkeling, welke in een bepaalde periode de bijzondere aandacht hadden van hen die onder dit volk werkten. Deze problemen worden vervolgens met elkaar in verband gebracht. Tenslotte worden ze dan bestudeerd als basisgegevens voor een antwoord op de vragen van Margaret Mead in haar handboek „Cultural Patterns and Technical Change”: „Kan de technische ontwikkeling op zodanige wijze worden ingevoerd, dat de menselijke waarden van de beslaande cultuur behouden blijven? Hoe langzaam moeten wij te werk gaan? Hoe snel kunnen wij te werk gaan?”
Het boek werd zeer rijk geïllustreerd. Niettegenstaande de lage prijs worden niet minder dan 110 foto’s opgenomen. Het merendeel van deze foto’s werd nooit eerder gepubliceerd.