Waarom worden we toch zo kwaad of gefrustreerd als we het egoïsme van een vriend zien, de gemakzucht van een collega, de arrogantie van een broer of zus, de ongemanierdheid van een vreemde? Het lijkt erop dat dezelfde dingen ons steeds weer uit ons evenwicht brengen. Inderdaad, aldus Debbie Ford, want 'dezelfde dingen', dat zijn de duistere kanten van onze persoonlijkheid. In Licht op de schaduw legt ze uit dat de aspecten van onszelf die we bewust of onbewust ontkennen overschaduwde kwaliteiten zijn; eigenschappen die we hebben verstopt terwijl we bezig waren verstandige, aardige, volwassen mensen te worden. Deze duistere kwaliteiten kunnen een bron van kracht en plezier zijn als we ze eenmaal herkennen en erkennen. Dus als we het helemaal hebben gehad met die vriend, die collega of die broer of zus, dan is dat omdat hij of zij stem geeft aan aspecten van onszelf die we hebben verdrongen, aan eigenschappen die - zo vinden we zelf - niet bij ons passen. Zolang we die kwaliteiten in onszelf verdringen, zullen we onze energie verspillen aan het veroordelen van anderen. En wat misschien nog wel belangrijker is: we ontzeggen onszelf de kracht en de vrijheid van een authentiek bestaan. Aan de hand van persoonlijk materiaal laat Ford, werkzaam aan het instituut van Deepak Chopra in Californië, zien hoe we onze duistere kanten kunnen herkennen. Ook reikt ze oefeningen aan waarmee we ons de in de schaduw verborgen kwaliteiten weer eigen kunnen maken. Te lang hebben we de schaduw als alleen maar duister beschouwd. Ford introduceert de positieve benadering van onze negatieve kanten waarop we zo lang hebben moeten wachten.