(1968) is een van de eerste en grappigste romans van WALTER VAN DEN BROECK (1941). Het is het 'feuilleton' van drie vakantiedagen van de jonge kantoorbediende Hector bij zijn ouders in een Vlaams provinciestadje. Hilarische en groteske scenes volgen elkaar op zoals in een Laurel en Hardy film.

Hector maakt onverwachte avonturen mee en hoort verbazende onthullingen. Hij vrijt in de wagen met de vrouw van een plaatselijke senator, van wie de echtgenoot aan een hartaanval overlijdt. Hij verneemt dat zijn zus een onecht kind is van zijn tante. Hij is de spil van een betoging van arbeiders en van een door vrouwen opgezette happening. Hij zorgt zelf voor beroering door een valse bommelding. En vooral: in De Schuur ontmoet hij 'Vlaanderens meest-belovende literator' Walter Van den Broeck, die een grote indruk op hem maakt. Maar bij Hector primeert de onvrede, die een surrealistische kant heeft: alle verwensingen die hij de mensen naschreeuwt, worden werkelijkheid. Vlijmscherp is zijn satirische blik op het bekrompen culturele en sociale landschap van de Kempen: de banale schilderijtjes van knusse boerderijtjes, de hooggestemde cafépraat van een dichter, zijn sufferige familieleden, zijn eigen onbenulligheid. Het enige wat hem rest zijn dagdromen. En het verlangen dat een schrijver als Van den Broeck een roman zou wijden aan een eenvoudige jongen als hij.

Dat is precies wat Walter Van den Broeck in de romans Aantekeningen van een stambewaarder (1977) en Brief aan Boudewijn (1980) zal doen: schrijven over de kleine man en de cité van Olen vanuit kikkerperspectief. Net zoals Louis Paul Boon en Hugo Claus creëert hij daartoe een eigen taal, waardoor de kleine luiden letterlijk mondig worden.