Thomas Metzinger beschrijft dat een planetaire crisis onafwendbaar lijkt. Het huidige klimaatbeleid is vooral gericht op rampenmanagement om schadebeperking. Hij verwacht dat het klimaat binnen afzienbare tijd een onomkeerbaar beloop zal hebben. De oorzaak van deze crisis zoekt hij vooral in het falen van het neoliberaal economische groeimodel en alle georganiseerde religies. De menselijke soort, als veroorzaker van deze crisis, zal zichzelf als falend wezen moeten erkennen. Wat kunnen wij hier tegen doen? Hoe kan de mens vervolgens een waardig leven leiden? Hij pleit voor een bewustzijnscultuur die een duurzame verandering voorstaat en die helpt om de eerdere levensstandaarden te verlaten. Een bewustzijn dat intellectuele integriteit voorstaat. Voor Metzinger is daarbij geen plaats voor een metafysisch bewustzijn omdat hij alleen vertrouwen stelt in empirische bewijzen. Hij zoekt naar een seculiere spiritualiteit met nieuwe vormen van ervaren als geestelijke krachtbron. Zonder moraliserend te willen zijn en zonder een dwingend systeem of concept te willen voorstaan, verwacht hij de deugd van compassie met jezelf en de wereld te kunnen ontwikkelen, gebaseerd op spontane ethische gevoeligheid die onder andere verkregen kan worden door (meditatieve) bewustzijnstoestanden. Hij hoopt een nieuw begrip van waardigheid te kunnen bieden, dat niet gestoeld is op ego, maar dat voorbijgaat aan het denken; een nieuw te ontwikkelen moreel zelfrespect en geestelijke gezondheid. Hij verwacht hier een radicale eerlijkheid tegenover zichzelf te kunnen vinden. En vanuit zijn moderne filosofie moet zijn pleidooi voor verandering uiteraard ook empirisch onderzocht worden.
Het geheel van zijn betoog is aardig teleurstellend. Het blijft een abstract verhaal dat nergens concreet gemaakt wordt. Hij probeert toe te werken naar het belang van nieuwe non-duale bewustzijnstoestanden, maar geeft in zijn voorbeelden naast mogelijk positieve meditatieve toestanden vooral voorbeelden die gebaseerd zijn op drugservaringen, waarbij hij indirect nog de hoop uitspreekt dat er middelen gevonden zullen worden die geen negatief bijeffect zullen hebben.
Zijn hele werk is gebaseerd op het moderne denken, waarbij hij nogal pretentieus is over alle empirische kennis en waarbij elk menselijk gedrag vanuit een evolutionaire oorsprong verklaard wordt. Hij vindt het daarbij nodig om herhaaldelijk te benadrukken dat zijn argumenten gestoeld zijn op het gezag van de wetenschappelijke kennis. Dat daarbij de nodige vooronderstellingen inbegrepen zijn, laat hij gemakshalve achterwege. Hij presenteert zich daarin meer als een roepende profeet dan een objectieve wetenschapper. Hoewel Metzinger beweert dat persoonlijke overtuigingen in zijn betoog geen rol spelen, doet de toon van zijn werk toch anders vermoeden. Zijn werk is een poging om spiritualiteit te heroveren op religie. Hij lijkt daarmee een alternatief voor het geweten te zoeken, dat niet meer geworteld is in de historische context en de oorsprong van menige deugd. Hij zet religie vooral weg als een vorm van theoretische kennis. Hij is daarbij ronduit denigrerend over elke vorm van kennis die niet gestoeld is op empirisch weten. Hij doet deze af als waanvoorstellingen, zelfbedrog, gebrek aan innerlijk fatsoen of als achterhaalde wereldbeschouwing. Tegelijkertijd is hij op zoek naar een non-dualistische bewustzijnsvorm waarvoor nog geen empirische kennis beschikbaar is en daarbij erg op de ervaring leunt. Een zelfloosheid zonder echt los te kunnen komen van zichzelf. Juist op dit punt lijkt hij niet consequent. Metzinger wijt de komende crisis vooral aan het neoliberale groeimodel en de invloed van religie. Hierin is hij ook weinig vernieuwend omdat het debat al jaren gaande is. De vraag hierbij is ook of hij wel volledig is in zijn analyse of dat het moderne denken in zijn totaliteit ook niet debet is aan het ontbreken van elke menselijke maat.