Samenvatting


Een niet meer zo jonge man wil zijn echtgenote wijsmaken dat zij haar geheugen is kwijtgeraakt. Een jongen wordt verlaten door zijn geliefde, maar zij blijft zó nadrukkelijk aanwezig in zijn hoofd en hart dat hij zich ten slotte voelt veranderen in haar engelbewaarder. Een man beeldt zich in dat hij de moeder is van zijn minnares. Een ander raakt in toenemende mate gebiologeerd door de zwangerschap van zijn vrouw, met als verwarrend gevolg dat niet zij maar hij na negen maanden wordt overvallen door barensnood. Een kind staart zich blind op zijn oudere zus en droomt ervan dat iedereen een nieuwe gedaante kan aannemen: hij wil veranderen van jongen in meisje, zijn zus moet zijn moeder worden, en alle anderen zijn voortaan vijanden.
Ernst, hartstocht en humor wisselen elkaar af in de verhalen in Het jongensmeisje. Joost Zwagerman bouwt verder aan het thema dat zijn werk al sinds zijn romandebuut De houdgreep beheerst: de allesoverheersende obsessie met de Ander.
De pers over enkele verhalen in Het jongensmeisje:
Over Winnie en de onschuld: 'Sfeervol, aangenaam laconiek, lyrisch en hartstochtelijk.' - Arnold Heumakers in de Volkskrant
Over Tomaatsj: 'Vrolijk en verrassend [...]. Zijn verhaal is even wonderlijk en wervelend als de titel. Niet overslaan dus: Tomaatsj.'
Hans Warren in PZC
Over Whïte Palace: 'Een hilarisch verhaal [...] tomeloos vertelplezier.' - Jeroen Vullings in Vrij Nederland
Recensie(s)




Tweede verhalenbundel van Zwagerman (1963), na 'Kroondomein' (1987). De elf meestal anekdotische verhalen, geschreven in een steeds andere, maar vitale stijl, hebben een realistisch kader als uitgangspunt; veelal is het vervolgens een hersenspinsel (of ook wel een voorval) dat uitvergroot wordt en de verdere loop van het verhaal bepaalt. Soms heeft dat hilarische gevolgen, zoals in 'Tomaatsj' (ook afzonderlijk verschenen), waarin een man zich zo vereenzelvigt met zijn zwangere vrouw dat hij de bevalling van zijn zoon letterlijk aan den lijve ervaart. In andere verhalen is Zwagerman meer ingehouden, zoals in het korte verhaal 'Compleet', waarin hij binnen het bestek van vier pagina's met minieme middelen een situatie waarin alles voor elkaar lijkt, laat corrumperen. Een heel andere toon slaat Zwagerman aan in 'White Palace', waarin hij zich in spierballenproza bezighoudt met lotgevallen van een gefortuneerde patser. Uiteindelijk gaan de verhalen over de onbereikbaarheid van de ander en het onvermogen vat op de wereld te krijgen. De toon van de verhalen is zeer verschillend. Dat neemt niet weg dat de bundel zeker onderhoudend is. Vooraangeboden op a.i. 98-23-221-5. Toptien-boek (ab. 1 en 3).
(Biblion recensie, Jos Radstake.)