- en misschien juist diegenen die gewoonlijk niet zo gericht zijn op de wat wereldvreemd en onpraktisch lijkende oosterse benadering, in het bijzonder - erdoor gefascineerd raken. Zen is - woordeloos - geworteld zijn in de praktijk van het leven en berust op een intieme persoonlijke ervaring van de werkelijkheid. Het is een poging in directe beroering te komen met de waarheid zelf, zonder dat er theorieën en symbolen tussen kenner en het gekende staan. 'De werken van Dalsetz Teitaro Suzuki', aldus C.G. Jung in zijn voorwoord, 'behoren tot de beste bijdragen betreffende de kennis van het levende boeddhisme die in de laatste tientallen jaren tot stand zijn gekomen, terwijl Zen de belangrijkste vrucht is die is gegroeid aan de boom wortelend in de verzamelde werken van de Pali-Canon. Men kan de schrijver niet dankbaar genoeg zijn, ten eerste voor het feit dat hij Zen nader tot het begrip van de westelijke wereld heeft gebracht, en ten tweede voor de wijze waarop hij deze taak heeft vervuld.'


Als weinige boeken na deze "klassieker" biedt het baanbrekende werk van Suzuki op heldere wijze inzicht in de materie van het Zen-Boeddhisme. Het probleem bij deze materie is, dat het een vrij complexe studie vergt om tot een in wezen eenvoudige kern te komen. Westerse auteurs blijven nogal eens steken in de studiefase, maar Suzuki kent als Japanner - ook al woont hij in Amerika - het (Zen)Boeddhisme van binnenuit. In een aantal hoofdstukken bespreekt hij de met name voor de westerse mens ontoegankelijk lijkende principes van deze leer; hij legt uit hoe wij het structurele en dualistische denken in de trant van Plato kunnen overwinnen zonder dat hij de spreektrant van een bemoeizieke apostel krijgt.