Over 'Homosexuelen in de geschiedenis' van de eigenzinnige, excentrieke en vaak wat knorrige A.L. Rowse kunnen we het best Gerrit Komrij aan het woord laten:'Het is duidelijk. Hij [Rowse] stelt de elite boven het volk, de kunst boven de politiek, de wetenschap boven de religie, het verleden boven het heden. Hij is, kortom, een goede bekende. En ook een verstokte mopperaar.'
'Rowse's opvatting over de aard van de mens brengt hem ertoe de 'old colonial days' te prijzen. Hiij is een laudator temporis acti. De wereld van nu is een ordinaire mestvaalt. Hij heeft een scherpe kijk op de tekortkomingen van alle mensen.
Onafgebroken veegt hij, met welgeplaatst cynisme, de vloer aan met de huichelachtigheid van de 'normale' bourgeois. Hij toont aan dat homoseksuelen op het gebied van kunst en politiek tot grote resultaten zijn gekomen niet ondanks, maar juist doordat ze anders waren. Daarover gaat zijn boek.'
'Rowse lacht zuur, en soms satanisch, over de overwinningen die de domheid keer op keer op het talent behaalt. De hele Westerse geschiedenis lang zijn, alsof er nooit eerder iets was gebeurd, geniale homoseksuelen geremd, verjaagd, belasterd en vernietigd.'
'Er staan een reeks fraaie vignetten in dit boek van homoseksuelen die een sleutelrol in de kunst en de geschiedenis hebben gespeeld, van Erasmus tot Krupp, van Tsjaikowski tot Wittgenstein, van Frederik de Grote tot Kavafis, van Leonaro da Vinci tot Röhm.'
'Die aperçu's, tussendoor, zijn wat dit boek zo leesbaar maakt: het 'tut tut'in de kantlijn. Bij een al te hoog gestemd citaat uit een roman schrijft Rowse: 'One longs to say Fuck.' Rowse bezit de onafhankelijkheid en het gebrek aan morele bagage om een onderwerp als dit tot zijn recht te laten komen.'