Voor den bekenden dichter Jac. van Hattum, die zich de laatste jaren ontpopt als een zeer opmerkelijk schrijver van het korte verhaal, bestaat geen enkele grond om aan te nemen, dat de mensch in essentie goed is.
Evenmin echter om aan te nemen dat de mensch in essentie slecht is. En hij waarschuwt, dat men er wijs aan doet, noch in het een noch in het ander te geloven.
Het: "En hebt heerschappij over al het Gedierte" uit Genesis 2 beschouwt Van Hattum als het in zijn macht houden van de geheele menagerie in ons zelf.
In "Mannen en katten" gromt, sluipt, dreigt al het gedierte waarover ons de heerschappij is bevolen.
Wanneer we onze waakzaamheid verliezen, betrekt het roofdier onmiddellijk de zonnigste oogen der wereld.
En wat er dan gebeurt vertelt Van Hattum ons o.a. in het titelverhaal, in "George Tirenne", in "Lege gelaten", in "L'inconnue du Styx", in "Vilten tyrannie" en vooral in een van de meest opomerkelike verhalen van dezen bundel "Opvoedkunde".
Wie van zich zelf een goed dompteur weet te maken, wie inderdaad heerschappij over al het gedierte in zich heeft, is een gezegend man; wie uit gemakzucht, egoisme of onmacht de kooien in zich opent, verkeert in een gevaarlijk stukje jungle.
Voor dit laatste heeft Van Hattum zoowel in vele van zijn gedichten, doch vooral in deze pregnante korte verhalen steeds de allergrootste belangstelling.
Waarom toch, vragen vele lezers zich af.
Waarschijnlijk uit een angstige liefde voor de "zonnigste oogen der wereld".