Deze jeugdherinneringen van de Engelse schrijver Paul Bailey geven een prachtig beeld van de jaren veertig en vijftig en vormen een schitterend eerbetoon aan zijn moeder, die reinheid en onberispelijk gedrag als de belangrijkste kwaliteiten in het leven van een mens beschouwde. De jonge Bailey groeide op met het besef dat hij een 'schoonheidsfoutje' was. Zijn moeder verkeerde in de veronderstelling dat zij geen kinderen meer kon krijgen en dat voorbehoedsmiddelen achterwege konden blijven. Later vertelt de moeder dat hij zodoende als voor zijn geboorte bestemd was om een bijzonder kind te worden.
De 'professor', die 'over meer hersens beschikte dan goed voor hem is', heeft als jongen de ambitie een groot Shakespeare-acteur te worden, terwijl de moeder Shakespeare een uitgesproken 'snob' vindt, die waarschijnlijk moeite had met spreken, omdat de taal die hij bezigde nooit over de lippen van verstandige mensen zou komen. De middelbare scholier speelt niet alleen enthousiast in schooldrama's, maar ontdekt tot zijn schrik ook zijn voorkeur voor jongens. Zijn liefde voor het 'Oscar Wildetype' verbergt hij voor zijn moeder, al kan hij de afwijzing voor militaire dienst niet voor haar verhullen.
Wie echter denkt dat de auteur in zijn boek wraak neemt op de dominante moederfiguur, komt bedrogen uit. Paul Bailey weet een buiengewoon gevoelig, melancholiek en liefdevol beeld op te roepen in een beknopte, heldere stijl, waardoor zijn memoires een uniek voorbeeld van autobiografische literatuur zijn.