De Vlaamse politieke partijen (CD&V, N-VA, SP-A, Spirit....) bieden zich onder nieuwe namen aan de kiezer aan. Sinds de eerste Zwarte Zondag van 24 november 1991 is er veel gesproken over herverkaveling en partijvernieuwing. De kloof met de burger moest worden gedicht. Tien jaar later was het zover of is tenminste de aanzet gegeven. Daarvoor was wel een historische verkiezingsnederlaag nodig van de CVP bij de dioxineverkiezingen van 13 juni 1999 en de vorming van paars-groene regeringen.

De generatie Dehaene-Tobback incasseerde zware klappen. Het was het einde van een tijdperk. De liberalen waren het beu om de eeuwige speelbal te zijn van de CVP en dreven de almachtige christen-democraten naar de oppositiebanken. De Volksunie van Bert Anciaux overleefde haar Vlaamse regeringsdeelname niet en ging ten onder aan persoonlijke vetes. Er ontstond een nieuwe synthese tussen blauw en rood, via het concept van de actieve welvaartstaat van Frank Vandenbroucke, en de groenen profiteerden van hun electoraal succes om voor het eerst deel te nemen aan de macht.

De vernieuwingen verliepen wel chaotischer dan gepland. Dit boek zet de stormachtige politieke ontwikkelingen van de Moeder van Alle Verkiezingen in 1999 tot vandaag keurig op een rij. In Van Zwarte Zondag tot Paars-Groen verheldert Jos. Bouveroux op een fascinerende manier de nieuwe politieke verhoudingen in België. Elke kiezer zou dit boek moeten lezen.