Doodgaan is moeilijk. Voor de stervende zelf, die het leven moet loslaten, en voor de omgeving, die de stervende moet loslaten. Anneke de jong, 43 jong, alleenstaand moeder van twee kinderen, was bijna twee jaar 'terminaal patiënt'. Ze 'wist' veel over de dood; over engelen, tunnels met licht en andere mooie dingen uit boeken. Maar praktische informatie ontbrak. 'Hoe kan ik me dan voorbereiden op hoe het lichaam aftakelt, terwijl de geest keihard werkt om af te ronden wat er nog ligt? De verzorging, de afhankelijkheid, de pijn, de woede, het verdriet, de wanhoop, de voorzichtige reacties van de buren, die niet snappen dat ik nou nog steeds niet dood ben. Gewoon, de dood in het dagelijks leven: als ik dot ergens had gezien, dan was ik misschien minder bang om te sterven. En als zoiets niet bestaat, dun wil ik dat laten zien,' besloot Anneke. Zeventien maanden lang volgden daarom twee journalisten haar sterfproces. Michiel Wijnbergh legde in confronterende zwart-wit foto's vast hoe haar lichaam aftakelt, reageertop de naderende dood Yoeke Nagel noteerde Annekes, vaak schokkend eerlijke, uitspraken De kernachtige citaten van Anneke geven duidelijk weer hoe ze met zichzelf en met de gedwongen overgave aan de dood vocht. Ze marchandeerde met de dood, flirtte en koketteerde er soms mee, was er nieuwsgierig naar en bang voor, ontkende gewoon glashard dat haar leven bijna afgelopen was. De sprekende foto's, gecombineerd met korte, heel persoonlijke teksten, geven een indringend sfeerverslag van de dood in het dagelijks leven. Zonder poespas, maar met liefde en toewijding gemaakt. Door het openhartige karakter ervan kun dit boek een kennismaking zijn met de dood, voor wie hem binnenkort zelf, in de directe omgeving of in de werksfeer ontmoet.