Het gezin wordt vaak geidealiseerd. Dit boek laat zien hoe vandaag over gezinnen gedacht kan worden en stelt duidelijk dat het gezin niet zomaar een privezaak is. In dialoog met menswetenschappelijke studies ontwikkelt de auteur een theologische en ethische visie over hedendaagse gezinnen. De spanning tussen idealen en ervaringen vormt het uitgangspunt van een reflectie over fundamentele en levensbetrokken thema's. De auteur stelt vragen zoals: Welke rol speelt de natuurwet in het begronden van ethische normen omtrent gezinsleven ? Wat betekenen verantwoordelijkheid en naastenliefde ? En kunnen we de liefde van een ouder voor een kind echte naastenliefde noemen, of staat de sterke betrokkenheid naastenliefde juist in de weg ? Doorheen het boek wordt gewezen op het belang van het oog hebben voor conflicten en moeilijkheden in gezinnen. De gezinswerkelijkheid wordt gekenmerkt door ambiguiteit. De auteur gaat dieper in op visies omtrent ouderschap en stelt daarbij dat ouders niet 'perfect' moeten zijn, maar wel 'goed genoeg'. Ouders en gezinnen hebben nood aan ondersteuning door anderen, door het maatschappelijke middenveld en door de staat. Sociaal isolement kan een bedreiging vormen voor het gezinsleven. De auteur wijst ook op het belang van het gezin als mini-democratie en als morele leerschool. Ouders die maatschappelijke waarden willen meegeven zoals gelijkheid en rechtvaardigheid, moeten die thuis consequent zelf toepassen, ten opzichte van elkaar en ten opzichte van de kinderen. Dit geldt niet enkel voor de opvoeding in het algemeen, maar ook voor de religieuze opvoeding van kinderen in gezinnen. Het komt erop aan om kinderen zelf ernstig te nemen als subjecten met een eigen visie, ook op levensbeschouwelijk vlak.