Jacob Smitsmuseum, Mol Expo: 15/11/2009 - 17/ 1/ 2010 Hardback, 275x215mm, 120p, English/ French/ Dutch (NL)/ SP. edition Schoonheid onderwerp maken van kunst, het was ooit de evidentie zelve maar het is dat in de eenentwintigste eeuw natuurlijk allang niet meer. Niets kweekt vandaag meer voor- en tegenstanders, niets is meer controversieel en werkt meer polariserend dan dat simpele streven. Welke kunstenaar die zichzelf respecteert kan zich dat nog permitteren? Voor de een is het esthetische de essentie van kunst, voor de ander is het een element dat in een moderne kunstopvatting niet meer thuishoort, iets wat de intellectuele discussie in de weg staat. Het standpunt van Vekemans ter zake blijkt duidelijk uit wat hij al decennialang maakt. Het intellectuele discours doet er voor hem niet toe. Het kunstwerk is autonoom, het is goed of het is het niet, het moet maar voor zich spreken. Het is een vreemde vaststelling: zowel door de keuze van zijn onderwerpen als door zijn werkwijze creeert Vekemans bewust een afstand tussen werk en toeschouwer. Waar andere kunstenaars alles uit de kast halen om de toeschouwer deelgenoot te maken van hun eigen emotie, daar trekt Vekemans als het ware een barriere op. Emotieloos kun je zijn kunst niet noemen, maar felle gevoelens ontbreken geheel. Dit is een gedreven, maar niet een getormenteerd kunstenaar. Ook in zijn landschappen heerst een aparte sfeer. Ook die ademen een sfeer van verlatenheid, en ze zijn van een niet-klassieke, desolate schoonheid. Woont of leeft hier iemand? Stilte alom. Vekemans verliest zich niet in het detail. Schrijven is schrappen, luidt het adagium, en schilderen is weglaten. Hij is een meesterlijk weglater. En zo wordt de toeschouwer toch in het stuk betrokken. Behalve door de pure en evenwichtige esthetica van het werk wordt hij uitgenodigd om wat de schilder heeft weggelaten zelf in te vullen, om althans een stukje van het raadsel zelf opte lossen. Boeiender dialoog met een werk is moeilijk voor te stellen.