Het is tijdens de laatste decennia duidelijk geworden dat de geneeskunde veel breder moet opgevat worden dan tot dusver het geval was. Zij moet op zoveel medewerkers beroep doen dat het logisch is voortaan te denken in termen van gezondheidszorg. Zij kan daarenboven niet doelmatig functioneren zonder een brede financiele inbreng van de gemeenschap. Deze evolutie vergt een noodzakelijke adaptatie vanwege de artsen en van alle gezondheidszorgers, en anderzijds een recht van toezicht van de gemeenschap op het breed veld van de gezondheidszorg. Het toezicht van de gemeenschap wordt echter best voorafgegaan door een interne regulering in de schoot van de geneeskunde en de gezondheidszorg. Hoe beter deze interne regulering werkt, des te minder zal er nood zijn aan extern toezicht. De interne regulering van de gezondheidszorg-beroepen is echter voor verbetering vatbaar; zij vergt meer aandacht dan men doorgaans bereid is na te streven. De enorme diagnostische en therapeutische vorderingen van de laatste halve eeuw eisen een aanhoudende inspanning om deze vorderingen te assimileren en er worden velerlei initiatieven genomen om de artsen en andere gezondheidszorgers hierbij te helpen. Anderzijds werd in de tachtiger jaren vastgesteld dat een belangrijk procent van de courante diagnostische en therapeutische werkwijzen geen voldoende wetenschappelijke fundering hebben zodat er nog heel veel werk te verrichten valt om de kwaliteit van de gezondheidszorg te verbeteren. Het loont verder de moeite een aantal overgeleverde 'principes' en bestaande toestanden kritisch te benaderen en na te gaan in hoever ze voor relativering en verbetering vatbaar zijn, aldus onder meer: -de zogenaamde diagnostische en therapeutische vrijheid; -de collegialiteit en haar grenzen; -de weerstand tegen demededelingen van gegevens die epidemiologisch belang hebben; -het gebrek aan vlotte samenwerking tussen de overheid en het beroep bij het plannen van nieuwe vormen van reguleringen. Het is de bedoeling met de in het boek behandelde capita selecta te wijzen op een aantal lacunes en op manieren om te trachten eraan te verhelpen.Marcelin Renaer is emeritus gewoon hoogleraar in de verloskunde en vrouwenziekten (K.U.Leuven, Faculteit Geneeskunde). Tussen 1953 en 1983 doceerde hij de cursus medische ethiek en beginselen van medisch recht. Van 1953 tot 1955 was hij voorzitter van de Provinciale Raad van de Orde van geneesheren van Vlaams-Brabant. Vanaf 1969 werd hij gedurende twee periodes van zes jaar door de Faculteit geneeskunde afgevaardigd naar de Nationale Raad van de Orde van geneesheren. Van 1984 tot 1997 was hij lid van de redactieraad van het Tijdschrift van de Nationale Raad. Van 1975 tot 1984 was hij voorzitter van de sectie 'begeleidende ethiek' van de commissie medische ethiek van de klinieken van de K.U.Leuven. De kritische beschouwingen die in dit boek aan bod komen, geven de inzichten weer die Prof. Renaer ontwikkelde bij het uitoefenen van zijn diverse functies.