Samenvatting
Adolf Hitler begon zijn politieke loopbaan in 1919 en werd pas veertien jaar later, in 1933, Rijkskanselier. Al die tijd was een enorme som geld nodig om de nazi-partij in stand te houden. Waar dat geld vandaan kwam, wie het verschafte en om welke redenen wordt in dit opzienbarende boek onthuld. In de jaren 1919 tot 1933 waren de politieke partijen in Duitsland weinig meer dan instrumenten voor machtige belangengroepen. Hitler had weinig tijd nodig om dit in te zien en zijn even formidabele als heilloze talenten te richten op het bijeenbrengen van geldmiddelen. Eerst maakte hij de machtigen het hof, daarna, toen zijn partij aan kracht en omvang won, was hij volkomen bereid afpersing en omkoperij te gebruiken om zijn doel te bereiken.

Hitlers politieke loopbaan werd op gang gebracht door een rijk en machtig geheim genootschap dat onder zijn leden overigens geen grote zakenlieden telde. Andere geldmiddelen kwamen uit de meest onverwachte bronnen: joodse zakenlieden die hoopten op deze wijze enige invloed op de nazi's te kunnen uitoefenen; Duitse landadel, verbitterd na de ineenstorting van het Duitse Keizerrijk; Witrussische emigrés, op de vlucht voor de Revolutie; captains of industry uit binnen- en buitenland die in Hitler een man zagen met wie je zaken kon doen...

Corruptie, afpersing, een heel instrumentarium van technische foefjes en ,,vuile trucs" werden door Hitler gebruikt om aan geld te komen. Dat geld kwam voor een groot deel uit het buitenland. De Amerikaanse automobielmagnaat Henry Ford wilde zijn antisemitische filosofie verbreiden, in Italië hoopte Mussolini, Hitlers voorbeeld, het fascisme in Duitsland aan te moedigen, groothertogin Victoria van Rusland wilde het anti-communisme steunen en Sir Henri Deterding, oliemagnaat van Nederlandse afkomst, was bereid het fascisme te omhelzen om zo zijn oliebelangen veilig te stellen..