Voorzichtige schattingen van het aantal leerlingen met een ernstige uitval in het rekenen ondanks een normale intelligentie variëren rond de vijf procent. Uit onderzoek is echter bekend dat een groot aantal van de oudste leerlingen van het lager onderwijs niet in staat is om zeer basale rekenopgaven op te lessen. Dit geeft op zijn minst aanleiding tot een grondige (her)bezinning over de oorzaken en de aanpak van deze problemen en van het leren rekenen op school in het algemeen. Een deel van de leerlingen vertoont een zeer ernstige uitval (dyscalculie), bij een ander deel is eerder sprake van een (soms tijdelijke) achterstand. In alle gevallen is een aangepaste en taakgerichte hulp noodzakelijk, gebaseerd op een gerichte diagnostiek. Gedurende de laatste vijftien jaar wordt meer en meer onderzoek gedaan naar effectieve en in de praktijk bruikbare hulp. Binnen het onderwijs is de behoefte hieraan groot en leven duidelijke vragen naar de manier waarop minstens de basisvaardigheden goed en zinvol kunnen worden aangeleerd. Het blijkt mogelijk een grote groep leerlingen binnen het onderwijs adequaat op te vangen, terwijl voor een beperkte groep gespecialiseerde hulp nodig blijft. Belangrijk is dan te weten wat goede hulp is en hoe deze wordt ondersteund door wetenschappelijk onderzoek.

In dit boek bieden de auteurs een actueel overzicht van de ontwikkelingen met betrekking tot diagnostiek en aanpak (behandeling/remediering) van rekenproblemen, zowel bezien vanuit de praktijk als vanuit het daaraan gekoppelde onderzoek.