Verhalen van artsen over hun ervaringen in de tropen.

Omdat er niemand was die het mes van hem kon overnemen, maakte Monasch toch de operatie af. Het meisje overleed later aan een complicatie, net als een tweede én een derde struma-patiënt die hij besloot te opereren. “Hoe lang bent u nog van plan tegen de boze geest te blijven vechten dokter”, maande dezelfde Ethiopische matrone na drie sterfgevallen op een rij. Waarop Monasch inderdaad, na een lange discussie met zijn staf, besloot geen struma-operaties meer te doen.

Weer een jaar later moest Monasch zijn opvolger inwerken. Op de polikliniek kwam een vader met zijn zestienjarige dochter, die binnenkort ging trouwen. Onder haar omslagdoek bleek een gigantisch struma te zitten. “Opereren dokter”, zei de vader. “Geen sprake van”, antwoordde de Nederlandse arts, “dat kan niet, daar rust een boze geest op.”

Deze operatie onder het toeziend oog van de boze geesten in Kaffa noemt Monasch nog steeds “een van de mooiste momenten uit mijn leven”. Hij schrijft dit in het boek 'Snijden in een andere cultuur. Artsen over hun loopbaan in de tropen', dat ter gelegenheid van de honderdste tropencursus voor artsen door het Koninklijk Instituut voor de Tropen uitgegeven is. Bijna alle artsen die voor langere tijd naar een ontwikkelingsland - meestal in Afrika - uitgezonden worden, volgen eerst deze intensieve cursus van tien weken in Amsterdam. De allereerste cursus werd gegeven in 1965. “Vanaf dat jaar kregen de uitzendingen meer kader en structuur”, vertelt J. Eshuis, sinds 1980 coördinator van de genoemde tropencursussen. “Tot midden jaren zestig kende de gezondheidszorg in ontwikkelingslanden meestal twee gescheiden systemen: de koloniale overheden met hun eigen structuur - die meestal bijna militair van opzet was - en daarnaast de missie-ziekenhuizen. In die missieziekenhuizen werkten natuurlijk ook Nederlandse artsen, die door de kerken uitgezonden waren.”