Met dit essay schetst Francoise Lalande het portret van Pierre Lahaut. Het is een ware dialoog tussen auteur en plastisch kunstenaar, waarin de poetische teksten van Francoise Lalande de werken van Pierre Lahaut begeleiden. Pierre Lahaut is een schilder die geworteld is in de geschiedenis van de Belgische kunst, maar tegelijk een vrije vogel is die de evoluties in de schilderkunst opvangt om ze dan naar zijn unieke hand te zetten. Deze tendens is in zijn hele oeuvre terug te vinden dat begint met het schilderij met een mysterieus lot Les Oignons roses [De roze uien], een onecht stilleven, dan vervolgt met de donkere abstracties van de jaren zestig en het poetische minimalisme dat hij hyperrealisme noemde, om te eindigen in een ludieke schilderkunst, een verre en geheime erfgenaam van het surrealisme dat objecten week maakte en transformeerde. Pierre Lahaut speelt dat hij zichzelf bang maakt, en in zijn schilderkunst is het evenwicht broos, het opake wordt transparant, het instabiele triomfeert, maar in alle rust, en als er al geweld is, dan is dat in het geheim, want hier is alles verfijning: variaties in de herhaling, variaties om sneller vooruit te gaan naar dat wat we vrijheid zouden kunnen noemen. Pierre Lahaut werd op 30 april 1931 geboren in Etterbeek in Brussel. Hij volgde wetenschappelijke humaniora in Brussel en tegelijk volgde hij schilderlessen in een priveschool in Elsene. Hij woonde tot in 1958 in Brussel en in de buurt van Namen tot in 1960. Hij werkte ook enkele jaren in Parijs in het atelier van de graveur Hayter. In 1957 werd hij stichtend lid van de groep Jeunes Figuratifs Belges. Hij gaf in 1960 en 1961 tekenles aan het koninklijk atheneum van Namen en aan de middelbare staatsschool van Welin en van 1963 tot 1969 aan de Ecole Saint-Luc in Bergen. In 1969 werd hij benoemd tot leraar tekenen en grafiek aan het ENSAV van Terkameren, waar hij in 1980 met de steun van Robert Delevoy het Atelier de dessin et de stimulation graphique oprichtte. In 1967 werd hij verkozen tot lid van de Academie Picard (vrije academie van Belgie). Sinds 1993 is hij lid van de Commission consultative des Arts plastiques van de Communaute francaise en in september 1995 werd hij emeritus hoogleraar. Als kunstenaar en lesgever beschouwt hij het educatief werk als een verlengde van zijn creatief werk en met zijn persoonlijke tentoonstellingen en talrijke groepstentoonstellingen neemt hij actief deel aan het culturele leven in Belgie en in het buitenland. Zijn werk werd vaak tentoongesteld in Brussel, Antwerpen, Parijs en Berlijn en is opgenomen in talrijke musea, zowel in Belgie als in het buitenland (Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van Belgie, Museum voor moderne Kunst van Brussel, Musee national dArt moderne van Parijs, Museum voor Schone Kunsten van Elsene, Museum voor Moderne Kunst van Oostende). Hij ontving talrijke prijzen waaronder een onderscheiding van de Jonge Belgische Schilderkunst in 1958 en 1959, de prijs Berthe Art  georganiseerd door de Algemene Directie voor Schone Kunsten en Letteren  in 1965 en de Jos Albert prijs in 1990. Sinds een tiental jaar leeft hij zowel in Parijs als in de Dordogne. Francoise Lalande werd geboren in de Ardennen. Haar vader was een Fransman en haar moeder een Berlijnse, maar zij is Belgische. Ze leefde in veel Zuid-Amerikaanse en Noord-Afrikaanse landen. Zij schreef teksten over Rimbaud maar ook romans waarin ze het leven na Auschwitz onderzoekt, de slechte wereld die het heeft teweeggebracht in een familie die op het vlak van de liefde gehandicapt is en geeft het woord aan de verworpenen, de naamlozen, de mishandelden van de geschiedenis. Ze is Chevalier des Arts et des Lettres de la Republique francaise. Ze woont momenteel in Tunesie.