In een pamflettistisch boek schetst McGrath de geschiedenis van het athesme vanaf de bestorming van de Bastille (1789) tot nu. Ook analyseert hij de denkbeelden van notoire athesten als Freud, Marx en Dawkins. Wat begint als een revolutionaire wereldvisie die ons moet bevrijden uit onderdrukking en bijgeloof, ontaardt al snel in een missie die in fanatisme niet onderdoet voor die van haar gelovige tegenstanders. Nog steeds zijn er denkers die de wetenschap in stelling brengen om ons van het juk van de religie te verlossen. Maar hun kans op succes is gering. Niet alleen constateert McGrath een toegenomen religiositeit - het athesme biedt volgens hem ook geen morele en intellectuele richtlijnen voor de complexe problemen van onze tijd.

Na een inleiding waarin een verband wordt gelegd tussen de Griekse klassieke beschaving en de revolutionaire achttiende eeuw beschrijft de auteur breed het opkomende atheïsme voor de Franse revolutie, tijdens dit gebeuren en daarna, in de negentiende eeuw. Zeldzaam helder geeft hij de ideeën van Feuerbach, Marx en Freud ten aanzien van het atheïsme weer. Dan volgt een schets van het verband tussen natuurwetenschappen en atheïsme. Het Engelse atheïsme krijgt speciale aandacht. De God-is-dood-gedachte gaat van Dostojevski via Nietzsche en Camus, alsmede de theologie van die naam naar de Sowjet-staat. In het tweede deel volgt de achteruitgang van het atheïsme. Het postmodernisme laat alle ruimte open voor andere waarheden dan die van het atheïsme. De miljoenenmoorden in Duitsland en Rusland hebben het atheïsme veel kwaad gedaan. Uiteindelijk blijkt het atheïsme niet een vaststaand feit, maar ook een geloof, evenals het christendom. Belijders van een godsdienst blijken veel gemakkelijker een gemeenschap te kunnen vormen dan die van het atheïsme, dat op grond van dit alles er niet rooskleurig voor staat.