- een wereld die steeds sneller de ondergang tegemoet lijkt te gaan, is er één enkele man in de onherbergzame Franse hoogten die dóórgaat met bomen planten, oorlog of niet, tegen alle teleurstellingen in. En die man wint. Het nawoord geeft informatie over 'de geschiedenis' van dit verhaal Dit verhaal uit-één-stuk kan echter zonder één toelichting gelezen worden: het blijft het mooist in onze herinnering als nooit aan de waarheid ervan wordt getwijfeld.

Een citaat
De herder, die niet rookte, haalde een zakje en stortte op de tafel een hoop eikels uit. Hij begon die zeer aandachtig stuk voor stuk te onderzoeken en scheidde de goede van de slechte. Ik rookte mijn pijp. Ik stelde voor hem te helpen. Hij zei me dat hij het alleen moest doen. En inderdaad, toen ik zag met hoeveel zorg hij dat werkje deed, drong ik niet verder aan. Dat was al onze conversatie.
Toen hij aan de goede kant een hoopje vrij grote eikels had, telde hij die uit in groepjes van tien. Terwijl hij dat deed legde hij de wat kleinere of degene die licht gespleten waren nog weer terzijde, want hij bestudeerde ze van heel dichtbij. Toen hij zo honderd volmaakte eikels voor zich had liggen, stopte hij en gingen we slapen.
Het gezelschap van die man bracht rust. De volgende morgen vroeg ik hem toestemming nog een hele dag bij hem te mogen uitrusten. Dat vond hij heel vanzelfsprekend. Of beter gezegd hij gaf me de indruk dat hij door niets gestoord kon worden. Die rust had ik niet absoluut nodig, maar ik was geïntrigreerd en ik wilde er meer van weten. Hij liet zijn kudde los en leidde die naar de weidegrond. Voordat hij vertrok doopte hij het zakje waarin hij de zorgvuldig geselecteerde en uitgetelde eikels gedaan had, in een emmer water. Die man sprak weinig. Dat is gebruikelijk bij hen die eenzaam leven, maar je voelde dat hij zeker was van zichzelf en vol vertrouwen in zijn zelfverzekerdheid.
L' homme qui plantait des arbres is het verhaal van Elzéard Bouffier, die zich na het verlies van zijn gezin terugtrekt in een afgelegen en verlaten deel van de Provençe met wat schapen en een hond. Daar zet hij zich aan zijn levenswerk: het planten van duizenden eikels. Terwijl de jaren vorderen, komt het land weer tot leven. Mensen keren terug vol levenslust, verwachting en blijdschap.

Een der mooiste verhalen van de Franse dichter en romanschrijver Giono (1895-1970). De titel spreekt voor zich: temidden van een wereld die steeds sneller de ondergang tegemoet lijkt te gaan, is er één enkele man in de onherbergzame Franse hoogten die dóórgaat met bomen planten, oorlog of niet, tegen alle teleurstellingen in. En die man wint. Het nawoord geeft informatie over 'de geschiedenis' van dit verhaal Dit verhaal uit-één-stuk kan echter zonder één toelichting gelezen worden: het blijft het mooist in onze herinnering als nooit aan de waarheid ervan wordt getwijfeld.

Een citaat
De herder, die niet rookte, haalde een zakje en stortte op de tafel een hoop eikels uit. Hij begon die zeer aandachtig stuk voor stuk te onderzoeken en scheidde de goede van de slechte. Ik rookte mijn pijp. Ik stelde voor hem te helpen. Hij zei me dat hij het alleen moest doen. En inderdaad, toen ik zag met hoeveel zorg hij dat werkje deed, drong ik niet verder aan. Dat was al onze conversatie.
Toen hij aan de goede kant een hoopje vrij grote eikels had, telde hij die uit in groepjes van tien. Terwijl hij dat deed legde hij de wat kleinere of degene die licht gespleten waren nog weer terzijde, want hij bestudeerde ze van heel dichtbij. Toen hij zo honderd volmaakte eikels voor zich had liggen, stopte hij en gingen we slapen.
Het gezelschap van die man bracht rust. De volgende morgen vroeg ik hem toestemming nog een hele dag bij hem te mogen uitrusten. Dat vond hij heel vanzelfsprekend. Of beter gezegd hij gaf me de indruk dat hij door niets gestoord kon worden. Die rust had ik niet absoluut nodig, maar ik was geïntrigreerd en ik wilde er meer van weten. Hij liet zijn kudde los en leidde die naar de weidegrond. Voordat hij vertrok doopte hij het zakje waarin hij de zorgvuldig geselecteerde en uitgetelde eikels gedaan had, in een emmer water. Die man sprak weinig. Dat is gebruikelijk bij hen die eenzaam leven, maar je voelde dat hij zeker was van zichzelf en vol vertrouwen in zijn zelfverzekerdheid.
L' homme qui plantait des arbres is het verhaal van Elzéard Bouffier, die zich na het verlies van zijn gezin terugtrekt in een afgelegen en verlaten deel van de Provençe met wat schapen en een hond. Daar zet hij zich aan zijn levenswerk: het planten van duizenden eikels. Terwijl de jaren vorderen, komt het land weer tot leven. Mensen keren terug vol levenslust, verwachting en blijdschap.