In Den Haag werd in 1949 de tentoonstelling 'Schrijvers van nabij' gehouden. Buiten medeweten van de dichter werden daar enkele brieven van Achterberg publiekelijk getoond. Achterberg, die toen nog ter beschikking van de regering stond om van harentwege te worden verpleegd, wilde uitsluitend met gedichten naar buiten treden. Bij die gelegenheid besloot hij dan ook zijn correspondentie voortaan tot het strikt formele en onpersoonlijke te beperken. Hij heeft zich helaas aan dat voornemen gehouden: zijn briefwisseling met Querido, sinds Sneeuwwitje zijn vaste uitgeverij, is puur zakelijk.
In 1928 is in Achterbergs correspondentie voor het eerst sprake van een bundeling van zijn gedichten. In 1931 verschijnt Afvaart; in 1939 Eiland der ziel. Merkwaardigerwijs heeft Achterberg gedurende al die tijd geen contact met de uitgevers. Van Dishoeck en Stols; dat contact liep via Roel Houwink en Ed. Hoornik. Pas als Eiland der ziel verschenen is, bedankt Achterberg Stols persoonlijk.
Vandaar dat in dit boek alleen correspondentie van tussen 1939 en 1950 is opgenomen. En hoewel de correspondentie ook in die periode vaak zakelijk genoeg is, worden andere onderwerpen bepaald niet uit de weg gegaan. Literatuur, tijdschriftwezen, uitgeverspolitiek, de plaats van Achterberg in het geheel van de Nederlandse literatuur komen uitgebreid aan de orde; op de achtergrond zien we de dichter aanvankelijk verkommeren in diverse 'psychopathenasyls', nemen we kennis van pogingen hem in een gezin geplaatst te krijgen en hem aan een baantje te helpen, en zien we hem ten slotte trouwen en een eigen woning betrekken, al zal de tbr pas later, buiten het bestek van dit boek, worden opgeheven.
R. L. K. Fokkema en Joost van der Vleuten hebben de correspondentie uitvoerig toegelicht, waarbij ze ook van vooralsnog ongepubliceerde bronnen gebruik hebben gemaakt. Niet alleen vanwege de omvang. maar ook ten behoeve van lezers die niet steeds been en weer willen bladeren is hun commentaar in een afzonderlijk deel ondergebracht.