In Sporen op de ziel vertellen incestslachtoffers op openhartige wijze over hun ervaringen en over de enorme invloed die de incest op hun leven heeft uitgeoefend. Daarbij benadrukken zij hoe de hulp van therapeuten hen in staat heeft gesteld om met hun ervaringen om te gaan. Unaniem komen zij tot de conclusie dat ze die weliswaar nooit zullen kunnen verwerken. Allen zien zij de toekomst met vertrouwen tegemoet.

Achttien verhalen van incestslachtoffers, waarin zij vertellen hoe zij als kind in de val zaten: geweld en misbruik leken onontkoombaar en 'normaal'. Schaamte, schuld en pijn trekken diepe sporen in latere levens. Uit hun ervaringen komen twee zaken naar voren: goede hulpverleners zijn tegelijkertijd professioneel en authentiek; professioneel omdat ze kennis hebben van de gevolgen, duidelijk zijn en grenzen weten te bewaken. Authentiek omdat ze een werkelijke band aangaan met hun cliënten. Twee therapeuten geven tenslotte kort en krachtig hun visie op de belangrijkste ingrediënten voor een succesvolle hulpverlening. Ook zij benadrukken professionaliteit en engagement. Zo dragen ze uit dat hulpverleners het belang van het gewone dagelijkse leven dienen te onderkennen en mee moeten bewaken dat cliënten door de therapie niet het vermogen voor zichzelf te zorgen verliezen. De schrijfster is zelf ervaringsdeskundige en vanaf het begin betrokken bij de VSK (Vereniging tegen seksuele kindermishandeling binnen het gezin). Het bijzondere van dit boek is, dat het beschrijft hoe mensen erin slagen hun leven een positieve wending te geven. Omdat het vooral om ervaringsverhalen gaat, is het boek toegankelijk en geschikt voor een groter publiek dan alleen professionals.