- In 1939 vielen de Duitsers de Poolse plaats Lodz binnen en brachten de joodse bevolking over naar een apart stuk van de stad, getto geheten. Naarmate de oorlog vorderde, werden 270.000 mensen gedwongen zicht onder onmogelijke omstandigheden in hhet getto te vestigen. Aan het einde van de oorlog waren er nog zo'n achthonderd overlevenden. Onder hen bevonden zich slechts twaalf kinderen; Dit is het verhaal van één van die twaalf.

De auteur baseert het verhaal op de jeugd van haar tante Syvia, die in 1939 als 4,5-jarige kleuter met haar familie wordt gedwongen om in het getto van Lodz te gaan wonen, samen met 270.000 andere joden. Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van het jonge meisje Syvia (ik-vorm). Het is een beschrijving van haar erbarmelijke leven in het getto, de wreedheden, honger en kou, en de overweldigende angst voor de dood. Als 10-jarig meisje wordt ze bevrijd en is zij een van de slechts twaalf kinderen die het getto overleefden samen met maar achthonderd volwassenen. Het verhaal wordt poetisch verteld, en geeft daarmee een bijzondere sfeer aan de beschrijving van alle kleine momenten binnen het getto. Sfeervol ook door de eenvoud van stijl en taal. Ter ondersteuning van Syvia's verhaal, wordt het verhaal afgewisseld met een paar korte historische beschrijvingen van de oorlog. Daarnaast bevat het handzame boekje achterin een gedetailleerde tijdlijn. Er zijn geen illustraties opgenomen.