Is er een reden tot zorg over de wijze waarop de medische zorg voor kinderen in het Nederlandse gezondheidszorgsysteem is verankerd? Ogenschijnlijk niet! Vrijwel nergens ter wereld zijn de cijfers die een maat vormen voor de gezondheidstoestand van kinderen gunstiger. Zou het toch nog beter kunnen2 De zorg voor het zieke kind is in ons land primair de taak van de huisarts, dit in tegenstelling tot de situatie in veel andere landen waar zowel de curatieve als de preventieve zorg veelal door de kinderarts wordt verleend. Specialistische zorg, ook die van de kinderarts, wordt gegeven na verwijzing en de preventieve zorg is in handen van de jeugdgezondheidszorg. Zijn er punten waarop de zorg door de huisarts te kort schiet, op welke wijze zou de kinderarts kunnen bijdragen aan een verbetering van de zorg en is de wisselwerking tussen de circuits waarin de zorg wordt verleend optimaal? Voor de afdelingen huisartsgeneeskunde en kindergeneeskunde van de Erasmus Universiteit Rotterdam was dit begin jaren tachtig een discussiepunt. In 1986 werden door het Ministerie van Onderwijs en Wetenschappen gelden beschikbaar gesteld voor projecten, gericht op onderzoek dat een bijdrage levert aan de versterking van de extramurale gezondheidszorg. Uit het Vernieuwingsfonds Extramurale Vakken/Toponderzoek Eerstelijn werden gelden toegekend aan de afdelingen Huisartsgeneeskunde en Kindergeneeskunde van de Erasmus Universiteit Rotterdam om onderzoek te verrichten naar de samen~ werking tussen huisarts en kinderarts. De doelstelling van het onderzoek was na te gaan of er knelpunten zijn in de wiize waarop de zorg voor zieke kinderen door huisarts en kinderarts wordt gerealiseerd en op welke punten de samenwerking tussen huisarts en kinderarts niet optimaal is. Indien problemen gesignaleerd werden zou worden nagegaan of de werkwijze van en de interacties tussen huisarts en kinderarts door interventies verbeterd konden worden, er van uitgaande dat dit zou bijdragen tot de verbetering van de zorg voor het zieke kind.