Privédomein nummer 132.
Nieuwstaat.

'Tussen 1984 en 1986 heb ik een aantal verhalen en essays, of mengelingen van beide, onder de titel Brusselse bijdragen in Maatstaf gepubliceerd. Die verhalen beschreven mijn leven in de "hoofdstad van Europa", maar ook die hoofdstad zelf en de geschiedenis van België.

Sinds de Romeinen en de Eburonen er slaags raakten, geldt België als het slagveld van Europa. In Brussel wordt de krampachtige constructie van onze eigen Verenigde Staten door duizenden overbetaalde ambtenaren in elkaar geniet, terwijl de stad zelf ondertussen verandert in één eeuwig tochtend complex van kantoren. De huidige hoofdstad van de Oude Wereld is het centrum van een slagveld.

Necropolis: zo noemde Jeroen Brouwers Brussel al in de jaren zestig. In die dodenstad heb ik van 1976 tot 1984 gewoond, en ik ben er steeds meer van overtuigd geraakt dat Brussel een laboratorium is waar de ondergang van Europa wordt beraamd - de afbraak van de stad symboliseert dat voor mij. Bovendien ben ik gaan beseffen hoe onlosmakelijk een persoonlijke geschiedenis met de geschiedenis van een tijd verbonden is: een besef waarin het gevoel van eigen onbenulligheid en eigen betekenis elkaar ongeveer in evenwicht houden.

"Het zou voldoende zijn, de draad van. het lot van één mens op te pakken om, door deze te volgen, te verzinken in het struikgewas van de onderlinge afhankelijkheid tussen individu en geschiedenis," schreef Czeslaw Milosz in Geboortegrond Europa. Dit citaat stond toevallig afgedrukt tegenover de eerste pagina van mijn eerste Brussel-verhaal in Maatstaf.

Ondertussen heb ik ook over mijn eigen geschiedenis "voor" en "na" Brussel geschreven: tussen Nederland, waar ik vandaan kom, en Amerika, waar ik ironisch genoeg terecht ben gekomen, vertegenwoordigt België zoveel als een hotel.