De naam van Herman Gorter (1864-1927) zal voorgoed verbonden blijven aan zijn grote jeugdwerk Mei (1889), het onovertroffen hoogtepunt van Tachtig. Maar zijn andere poëzie is van minstens evenveel belang. In De dag gaat open als een gouden roos (waarvan de eerste druk in 1956 verscheen) komen de twee lijnen van Gorters dichterschap bijeen: er is geen onderscheid meer tussen het persoonlijke en het algemene, tussen natuur en maatschappij, tussen lichaam en geest. Zijn diepste wezen, waarin een oneindige wereld van emoties tot bewustzijn kwam, heeft hij weten uit te drukken door een nieuw, oorspronkelijk woordgebruik. Ook driekwart eeuw na zijn dood is zijn poëzie nog even fris en verrassend als bij haar verschijning.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Herman Gorter (1864-1927) werd in zijn tijd en de decennia daarna als een groot dichter beschouwd. Hij was een literatuurvernieuwer, behorende bij de Tachtigers, schreef het legendarische 'Mei', en manifesteerde zich opvallend als sociaalbewogen communistisch voorman (hij was een persoonlijke vriend van Lenin). Stuiveling maakte in 1956 een bloemlezing die aan alle aspecten van Gorters poëtische ontwikkeling recht deed en dit is daarvan een herdruk. Maar langzaamaan dreigt Gorters werk overschaduwd te worden door zijn biografie. Steeds meer dringt het besef door dat veel van Gorters poëzie gerijmel is, gelegenheidswerk, en dat slechts een klein deel uit de periode van zijn sensitivistische 'Verzen' overeind blijft. Gorter blijkt een dichter die deels snel veroudert. Een nieuwe bloemlezing zou wellicht meer van die nog actuele poëzie kunnen tonen dan deze oude.
(Biblion recensie, Redactie)