"Max was nog geen vijf jaar oud, toen zijn mama omkwam bij een vliegtuigongeval. Gedurende de daaropvolgende tien maanden hield zijn oma een dagboek bij waarin ze haar gesprekken en ervaringen met Max weergaf. Ze rouwden samen en probeerden samen dit verlies enigszins draaglijk te maken.
Verweven met dit dagboek is ook het verhaal van de oma zelf die haar volwassen kinderen ziet vertrekken op hun eigen verre reis. Zij kijkt terug op haar kinderherinneringen en op het kinderverdriet van haar moeder en grootmoeder.
Uit het boek:
‘Er is weer tijd voor een stilte nu. In mijn bureau heb ik een stapel notities en overdenkingen die te maken hebben met de afgelopen tien maanden. De gebeurtenissen op 3 april in New York hadden me zo diep geraakt dat ik aanvankelijk dacht dat de tijd stilstond. Het verdriet van zoon en kleinzoon en ook het mijne was onnoemelijk groot. Het neerschrijven van mijn gesprekken en ervaringen met Max hielp me om mettertijd woorden te vinden voor dit grenzeloze verdriet. Max is vier jaar als hij zijn mama verliest en ik heb hem als oma beloofd dat ik alles voor hem zal onthouden en opschrijven. In een omslag in de kast ligt de verzameling krantenknipsels van de vliegtuigcrash om ze hem later te geven wanneer hij erom vraagt. In deze novelle schrijf ik ons verhaal. Het verhaal van Max’ mama, “die nooit oma is mogen worden”, het verhaal van oma en kleinkind, die samen rouwen om mama.
De tijd begint nu stilletjes weer verder te gaan...’"