Handelseditie van proefschrift, dat in september 2009 in eigen beheer onder dezelfde titel is verschenen. Delen van hoofdstukken werden voorgepubliceerd.

Zelden toont een criticus zich bereidwillig om de aard en de methode van zijn lezing en interpretatie van poëzie systematisch en vrijelijk uit de doeken te doen. Dit is nu precies wat poëziecriticus Piet Gerbrandy in 'De gong en de rookberg' onderneemt.

Uitvoerig bespreekt hij de poëzie van twee weerbarstige dichters, de Laaglandse hymnen van H.H. ter Balkt en 'Zilverzonnige en onneembare maan' van Jacques Hamelink. Het epos van Ter Balkt en de elegie van Hamelink ontleedt Gerbrandy regel voor regel, woord voor woord, letter voor letter, wit na wit. Veelsoortige bronnen boort hij hiervoor aan: literaire teksten uit Europese en andere tradities, historische verhalen, beeldende kunst, archeologisch materiaal. Talloze verwijzingen zoekt hij tot op de soms onzekerste bodem uit, want weerspannige ondoorgrondelijkheid is zowat de karakteristiek van beide dichters.

Maar Gerbrandy's mes snijdt aan twee kanten, want de werkelijke protagonist in 'De gong en de rookberg' is de lezer. Het is de lezer immers die de verwijzingen ziet, de lezer spoort de bronnen op. Hij zoekt, en vindt structuren. De gedichten verwijzen niet, noch bieden ze een structuur aan, maar het is de lezer die ze er inlegt. De door Ter Balkt en Hamelink gepubliceerde teksten, zo stelt Gerbrandy radicaal, zijn slechts in potentie gedichten, zaden die een lezer behoeven om in diens brein op te bloeien tot volwaardige gedichten. De mentale biotoop van de lezer bepaalt hoe het gewas er uiteindelijk uitziet.

De ideale lezer is de hovenier die de poëzie cultiveert. In De gong en de rookberg is Piet Gerbrandy de ideale lezer van de poëzie van Hamelink en Ter Balkt. Iedere andere lezer van dezelfde teksten zal er andere poëzie van maken, waarvan hij dan de ideale lezer is. Een tekst wordt pas een gedicht in het brein van de lezer.
(website uitgever)