Stefanie wordt versuft wakker in een ziekenhuisbed. Ze ligt vastgebonden en hoort vreemde stemmen. Wat is er gebeurd? Is er iemand die zich om haar bekommert? De hele wereld draait immers rond haar zus. Stefanie begint aan een moeilijke weg naar het aanvaarden van zichzelf en het (her)opbouwen van relaties. Een weg bezaaid met kou en warmte, met vinden, grijpen en weer loslaten.

Caroline heeft kanker. Haar 16-jarige zus Stefanie weet hier niet mee om te gaan en voelt zich in de steek gelaten, omdat alle aandacht naar Caroline gaat. Ze doet een poging tot zelfmoord; m.b.v. Caroline en een broeder leert ze met de situatie om te gaan en accepteert ze Caroline's dood. Aangrijpend, door Stefanie in de ik-vorm geschreven verhaal over een onderwerp waar nog steeds een beetje een taboe op ligt: jeugdkanker. Aan de orde komen het onbegrip van ouders en vrienden voor de aandacht die Stefanie wil. Ook kom je, door middel van flash-backs, a.d.h.v. foto's die Stefanie van haar psychologe moet opzoeken, een beetje te weten over de karakters van Stefanie en haar zusje, vóór de ziekte. Eveneens wordt de symboliek van de titel duidelijk. Helder en direct taalgebruik in soms staccato-zinnen (gedachteflarden). Overzichtelijke bladspiegel, zwart-witillustraties. Prachtig boek, dat waarschijnlijk door een select publiek van 12 jaar en ouder gelezen zal worden, maar dat een veel groter publiek verdient.