Schrijver ziet het Kristendom in heel veel landen verdwijnen en zegt het zijn In de overtuiging dat de meeste vaarwelzeggers in de zin van afzeggers, nooit hebben geweten wat zij destijds zo koelweg vaarwel hebben gezegd, wil de auteur op de eerste plaats aan deze personen wijzen op wat het wezen van dit geloof is. In deze uitleg plaatst hij het katolicisme tegen de achtergrond van de moderne teologische stromingen van deze tijd maar dit hoeft ons van de lezing van dit boek niet af te schrikken want het blijft tot het einde toe afleggen het staatsiegewaad van wetenschappelijke termen, normen en vormen zodat het boek voor iedereen toegankelijk wordt. Schrijver wil het geloof gewoon weergeven met eigen woorden en naar eigen kijk en volgens eigen inzichten zodat hij zijn boek met recht een autopsis een eigenkijk noemt. Met dit strikt persoonlijke wijkt hij wel vaak af van de traditionele weg maar het aantrekkelijke daarvan is: hij leidt ons langs verrassende paden, hij laat ons @toeristische@ wegen zien. Met deze vaak afwijkende meningen wil de auteur geenszins nieuwe stellingen poneren maar zijn lezers uitsluitend imponeren. Hij wil hierdoor weer een nieuwe bewondering wekken voor de tot 's mensengeest doordringende en ekstatische kracht van het kristendom. Als afbakening van zijn gedachten op dit zo diepe gebied, wordt door hem het Onzevader genomen. Om deze reden zou men het hele boek ook een parafraze op het Onzevader kunnen noemen. Maar de schrijver zegt ons uitdrukkelijk dat dit niet zijn opzet is geweest. Hoe het ook zij: parafraze of geen parafraze, wel heel merkwaardig is, dat dit oude gebed vandaag weer helemaal opnieuw in de belangstelling is komen te staan: men creëert er zelfs dansen op met diverse muzikale komposities. Alleen al van deze kant bezien, is dit boek een heldere echo op onze tijd. Maar bovenal blijft dit werk een afscheidshymne; het klinkt als een lied op de fluit van een herder of minnestreel: een franciskaner monnik zingt de Kerk zijn lied van vaarwel toe!