Evelien van Brakem hoort andere mensen altijd maar zeggen dat zijn alles heeft wat haar hartje begeert: een leuke man, twee leuke dochters, en een leuk huis in het leukste stukje Amsterdam: Oud-Zuid. Toch begeert haar hart niet alleen nog veel meer van hetzelfde, het begeert ook: een baan in de horeca, een vakantie die niet in het water valt, een man die haar hartstochtelijk bemint, een nieuw huis, een zorgeloze jeugd voor haar kinderen, vrede op aarde, een perfecte bikinilijn en altijd gladde benen zonder scheren of harsen. Bovenal wil ze geen trut zijn. In Eigen benen slaat Evelien nieuwe, onverwachte wegen in. 'Krijg toch allemaal de klere,'zingt ze steeds vaker als ze de wasmachine leeghaalt, de lunchpakketten voor de kinderen klaarmaakt of zich voor de spiegel opmaakt om met haar man uit eten te gaan.

Dit nieuwe boek van Martin Bril (1959) met meer dan 50 verhalen over Evelien van Brakem, bijeengebracht uit columns in Het Parool, houdt volgens de flaptekst het midden tussen een soap opera en een roman. Het zijn de perikelen rond de welgestelde, existentieel onvoldane, 36-jarige Evelien, woonachtig in Amsterdam-Zuid, moeder van twee dochters, in huwelijksproblemen verkerend -wederzijds overspel en dat soort dingen. Ze doen wat gratuit aan en stemmen gebundeld enigszins ongemakkelijk. De teksten geven een aardig tijdsbeeld, zijn voor een deel zeker herkenbaar en zullen als column misschien best kunnen overtuigen. Minder is dat in deze bundeling echter het geval. Vooral omdat Evelien als romanfiguur (of soapkarakter) niet helemaal gaat leven, raak je als lezer